Ιστορίες της ζωής

Ήθελα μόνο να μ' αγαπάς... Η Μαρία δούλευε κάποτε σ’ ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Με όλους τους συνεργάτες της είχε καλές σχέσεις ακόμα και με τον κύριο Ορέστη, που ήξερε πως ήταν άθεος και που συχνά χωρίς να χάσει ευκαιρία κακολογούσε και υποβάθμιζε τον Κύριο Ιησού Χριστό.  Πολλές φορές προσευχήθηκε η Μαρία για τον κύριο Ορέστη, να του δώσει ο Θεός φώτιση και να τον οδηγήσει στην Αλήθεια της πίστης, αλλά και στην χαρά που βρίσκει κανείς μέσα στην αγάπη του Θεού. Ο καιρός όμως περνούσε και ο κύριος Ορέστης συνέχιζε να βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην απιστία του.  Κάποια μέρα είχε έρθει στο γραφείο μια ηλικιωμένη κυρία. Ήθελε να ταξιδέψει στους Αγίους Τόπους. Για αυτήν, όπως είπε και η ίδια, ήταν όνειρο ζωής να περπατήσει στους δρόμους που περπάτησε και ο Κύριος. Εκείνη τη μέρα η Μαρία είχε πολλή δουλειά κι έτσι ανέλαβε να την εξυπηρετήσει ο κύριος Ορέστης. Στο άκουσμα ότι η γριούλα θέλει να ταξιδέψει στους Αγίους τόπους εκείνος γέλασε κοροϊδευτικά. Όταν επίσης την άκουσε να δοξάζ...

Τα κρίνα των παιδικών μου χρόνων Στην ησυχία του μεσημεριού σε μια γραφική γειτονιά, δίπλα σχεδόν από την μεγάλη εκκλησιά του χωριού, ακουγόταν μόνο το κλειδί στην σκουριασμένη κλειδαριά που η Ανθή μάταια προσπαθούσε να ξεκλειδώσει. Η ξύλινη πόρτα είχε παραδοθεί στη δίνη του χρόνου. Το ίδιο και τα παράθυρα. Ίσα που στέκονταν στα κουφώματα. Μ' ένα δυνατό σπρώξιμο η βαριά πόρτα άνοιξε. Είκοσι χρόνια μετά στο πατρικό της σπίτι όλα έμοιαζαν ίδια. Κατασκονισμένα μεν, αλλά ίδια.  Κάθε γωνιά μια ανάμνηση. Μόνο η μυρωδιά της μούχλας και της κλεισούρας δε θύμιζε σε τίποτα το άλλοτε φρεσκοκαθαρισμένο σπίτι. Ήταν όμως ό,τι της είχε απομείνει. Σε λίγο ο αγοραστής έφθανε. Με τα λεφτά που θα   'παιρνε θα ξεχρέωνε αρκετές δόσεις του δανείου στην τράπεζα.  Τη σκοτεινιά και τη μούχλα του σπιτιού άρχισε να καλύπτει σιγά σιγά μια παραδεισένεια ευωδία. Η μυρωδιά την οδηγούσε στην πίσω αυλή. Διέσχισε με γρήγορο βήμα τη σάλα και με μια δυνατή σπρωξιά άνοιξε την πόρτα. Ύστερα θαρρείς μεμιά...

  Εμπιστέψου με και δεν θα χάσεις! Θέλησε κάποιος να κάνει ένα μακρινό ταξίδι κι έψαχνε έναν ικανό οδηγό για συνοδοιπόρο. Ήθελε να τον βοηθάει ν΄ αποφεύγει τις κακοτοπιές, τους εχθρούς και τ΄ άγρια θηρία. Κανείς δεν δεχόταν να τον συνοδέψει μα κι αυτουνού κανείς δεν του γέμιζε το μάτι. Κανέναν δεν μπορούσε να εμπιστευτεί τυφλά. Μέχρι που σήκωσε τα μάτια ψηλά και προσευχήθηκε.  «Μόνος μου Θεέ μου τέτοιο ταξίδι δεν μπορώ να κάνω. Σίγουρα θα χαθώ και θα πάθω κακό. Εσύ που είσαι εκεί ψηλά, στείλε μου κάποιον για οδηγό!»  Τότε μπροστά του εμφανίστηκε ο ίδιος ο Θεός.  «Άκουσα την προσευχή σου κι ήθελα να σε ρωτήσω αν δέχεσαι εμένα για οδηγό. Μόνο που δεν θα είμαι μαζί σου. Εγώ θα κάθομαι στον ουρανό κι από εκεί ψηλά θα σε καθοδηγώ. Δέχεσαι;» Τον ρώτησε.  Ο νέος μην έχοντας άλλη λύση δέχτηκε, οπότε και ξεκίνησε το ταξίδι του.  Καθώς πήγαινε ο δρόμος του τον έφερε μπροστά σ΄άλλους δυο δρόμους. Ο ένας ήταν χωματένιος κι έρημος, γεμάτος πέτρες και λακκούβες. Ούτε δέν...

Μπορεί άραγε ένα παπάκι να μας διδάξει το μεγαλείο της φιλίας ;  Μπορεί να μας μάθει να αποδεχόμαστε φίλους που είναι διαφορετικοί από εμάς;  Ο Βεν είναι ένα θαρραλέο παπάκι που μέσα από τις περιπέτειές του γνωρίζει τον εαυτό του και πολλούς φίλους. Κοντά μας σήμερα ο συγγραφέας του βιβλίου Γιώργος Λυμπέρης μας μιλάει για την ιστορία του βιβλίου και μας συστήνει το πιο γλυκό και θαραλλέο παπάκι, τον Βεν.  Γιώργο από πού κατάγεσαι και με τι ασχολείσαι;  Κατάγομαι από το Πολύκαστρο του νομού Κιλκίς όμως εδώ και μερικά χρόνια ζω στην Κομοτηνή. Αυτή τη στιγμή εργάζομαι ως θεατρολόγος στην εκπαίδευση. Διδάσκω θεατρική αγωγή στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση αλλά και σε δομές εκπαίδευσης ενηλίκων.  Πώς προέκυψε η ενασχόληση σου με τη συγγραφή;  Η ενασχόληση μου με την γραφή ξεκίνησε από την παιδική ηλικία. Συνειδητοποιημένα και μεθοδικά ξεκίνησα να ασχολούμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια. Στα 23 μου ξεκίνησα να γράφω θεατρικά έργα για παιδιά. Το 2015 άρχισα να γράφω θεα...

  Ένα αλλιώτικο Πάσχα Πρωινό Μ. Δευτέρας. Η εβδομάδα των Αγίων Παθών ξεκινά μα εγώ νομίζω πως για ολόκληρη την ανθρωπότητα έχει ξεκινήσει εδώ και λίγους μήνες. Φορτωμένοι στην πλάτη τον βαρύ σταυρό της πανδημίας όλοι σπεύδουν ν΄ ανέβουν έναν αλλιώτικο Γολγοθά. Η σταύρωση όλων αργή και βασανιστική. Όλοι κοιτούν ψηλά, καρτερούν την Ανάσταση. Παράλυτη η ψυχή από τον φόβο, τη λύπη, το άγχος της επόμενης μέρας. Η ελπίδα σαν φλόγα κεριού λαμπυρίζει σε κάθε ψυχή και πασχίζει να μην σβήσει.  «Δεν έχουμε το δικαίωμα να την αφήσουμε να σβήσει» φωνάζω στον εαυτό μου κάθε που τον πιάνω να λιγοψυχεί.  Η ώρα οχτώ το πρωί. Το σπίτι δεν με χωρά. Ανεβαίνω στην ταράτσα του σπιτιού και χαζεύω τη θέα του χωριού που απλώνεται μπροστά μου. Ανασαίνω βαθιά. Προσπαθώ να γεμίσω την καρδιά με μυρωδιές της Άνοιξης. Σήμερα όσο τίποτα άλλο χρειάζομαι τη γλύκα των ανθών από τις πορτοκαλιές, τη μυρωδιά του γιασεμιού από τον κήπο της γειτόνισσας. Η φύση πάντα μιλά σιωπηλά και παρηγορεί.  Σε όλο το χ...

  Ιστορία...στ' αρχαγγελίτικα... Ο πεθαμένος και οι κλέφτες Εκόντεβγεν η Λαμπρή. Ο Κολλιός και ο Μανιός, γιοί του Σταματουλλιού, κομέ χλωροί κι οι γκιο, επαίζασιν ε στην αυλή του σπικιού τους. Καταλάθος εσπάσασιν τη ριφική της μάνας τους που την είχε πάνω στο πλυστραργκό για να την πλύνει.  -Ε κακόμοιρε Μανιέ! Χλωρός είσαι πρε πιο; Κοζά μου ριφική εν την είδες;  -Και τι φτω πρε βω; Ας μην με κούντας!  -Μαύρη μας μοίρα τώρα! Ε να μας φε! Μάψε την εγλύορα να την πετάξουμε!  -Ω πρε Κολλιέ με τώρα τι ε να κάμουμε; Α Παναγιούλλα μου Τσαμπίκα και βάλε το χέρι σου!  -Σώπα πρε πιο! Κάτι ε να σκεφτούμε!  -Εσύ πρε ε να σκεφτείς; Με εσύ είσαι πιο χλωρός και που τα χόρτα! -Είπεν ο γάδαρος τον πετεινό κεφάλα! Άκου τι ε να κάμουμε: το βράδυ α πάμε ε στου Πανάγου του γείτονα που κάμει τα κεραμικά α κλέψουμεν ε μια. -Καλά λες πρε! -Είδες που κόβγκει η κούνα μου; -Είδα πρε είδα! Το Σταματουλλί στρέφει που της πεττεργκάς της και μιλά μοναχή της.  -Ε και φτηδα πιο η...

  Εκεί που αναφτεριάζει Δώδεκα συναντήσεις του ήρωα με τον φτερωτό επισκέπτη του, καλύπτοντας όλο το ηλιακό φάσμα της ζωής του, χωρίς χρονολογική σειρά και τοποθετημένες αφηγηματικά σε κάθε μήνα. Σαν μία χρονική παλίρροια, όπου μέσα από κάποια αντιπροσωπευτικά στιγμιότυπα της εμπειρίας του ήρωα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα θυελλώδη ζητήματα και τις βαθύτερες αγωνίες της ανθρώπινης μοίρας.  Οι μικροί και φαινομενικά ασήμαντοι κύκλοι της ζωής, όπως και οι διαδοχικοί κύκλοι της φύσης, αποδεικνύονται τελικά ως ομόκεντροι αντίλαλοι ενός αιωνίου συμπαντικού κύκλου. Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ (Από αυτόν τον στίχο της Μαρίας Πολυδούρη πήρε το βιβλίο τον τίτλο του) Ο Μάνος Γεώργιος γεννήθηκε στη Ρόδο το 1976. Σπούδασε Διοίκηση επιχειρήσεων και μάρκετινγκ σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας και τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η νουβέλα " Εκεί που αναφτεριάζει" είναι   το πρώτο του βιβλίο. Αποσπάσματα του βιβλίου Σε λίγο θα έρθει. Θα έρθει. Κι ο κύκλος μας θα ξεκινήσει.  Ίσως με...

Η σωτηρία για τον Λύχνο θα έρθει από μακριά, όταν αυτός θα βρίσκεται στη μέση εποχή. Ο άντρας που θα τη φέρει, θα έχει παλέψει με τα κύματα». Στο παλάτι των Φωτοδόχων, η βασίλισσα Αρσινόη ανακοινώνει τα λόγια της προφητείας στον νέο άγνωστο άντρα χωρίς όνομα και πατρίδα, που εμφανίστηκε ξαφνικά στον πλανήτη Λύχνο και διασώθηκε πριν λίγο στη θάλασσα των Φωτοδόχων. Με αντάλλαγμα να ξαναβρεί τη μνήμη και την ελευθερία του, εισχωρεί στην αφιλόξενη χώρα των Αφώτιστων με σκοπό να εξοντώσει τον πανίσχυρο άρχοντα του σκότους Κραταιό και ν’ απαλλάξει έτσι τον πλανήτη Λύχνο απ’ την κυριαρχία του. Με μοναδικό του όπλο και πυξίδα έναν φωτεινό κρύσταλλο και για συντροφιά του ένα κορίτσι, μια γάτα κι έναν μυστηριώδη άντρα, ξεκινά για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή μέσα στο σκοτάδι και το μυστήριο, όπου η πραγματικότητα μπλέκεται με το όνειρο και η λογική με την παράνοια. Εκεί, στα πιο σκοτεινά σημεία του πλανήτη, για να κερδίσει τη σωτηρία του, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους χειρότερους φόβους του, θα κλ...

Η δική μου κριτική για το υπέροχο αυτό βιβλίο. Όποιος δεν έχει ταξιδέψει στην απεραντοσύνη της θάλασσας, μένοντας για μήνες στα σπλάχνα της, μέσα σε ένα πλοίο, δεν μπορεί να καταλάβει τη ζωή του ναύτη, ούτε τις δύσκολες ώρες ενός μηχανικού.  Ο Μιχάλης Τριανταφύλλου μέσα από τα διηγήματά του, μας μεταφέρει στην πρώτη γραμμή των δυσκολιών της αγωνίας αλλά και των αγνώστων στιγμών ενός ναυτικού.  Η γραφή του απλή, γεμάτη εικόνες κάνει τον αναγνώστη, άλλοτε να γελάσει, άλλοτε να συγκινηθεί και άλλοτε να κλάψει. Ο αποχωρισμός από τη γυναίκα που είχε ερωτευτεί, αργότερα από τα παιδιά του, η χαρά του ερχομού του από ένα μακρινό ταξίδι, οι φουρτούνες και η αγωνία να αντέξει το πλοίο τα τεράστια κύματα, αφήνουν τον αναγνώστη με ανάμεικτα συναισθήματα. Έπιασα τον εαυτό μου να γελάει, να συγκινείται, να έχει μεγάλη αγωνία για τη συνέχεια. Από αλμυρά και ατσάλι είναι τα ναυτικά διηγήματα του Μιχάλη και τον ευχαριστώ που τα μοιράστηκε μαζί μας. Σήμερα μέσα από αυτήν την συνέντευξη γνωρίζου...