"Ένα αλλιώτικο Πάσχα" Ζωή Κοντόγιαννου

 

Ένα αλλιώτικο Πάσχα

Πρωινό Μ. Δευτέρας. Η εβδομάδα των Αγίων Παθών ξεκινά μα εγώ νομίζω πως για ολόκληρη την ανθρωπότητα έχει ξεκινήσει εδώ και λίγους μήνες. Φορτωμένοι στην πλάτη τον βαρύ σταυρό της πανδημίας όλοι σπεύδουν ν΄ ανέβουν έναν αλλιώτικο Γολγοθά. Η σταύρωση όλων αργή και βασανιστική. Όλοι κοιτούν ψηλά, καρτερούν την Ανάσταση.

Παράλυτη η ψυχή από τον φόβο, τη λύπη, το άγχος της επόμενης μέρας. Η ελπίδα σαν φλόγα κεριού λαμπυρίζει σε κάθε ψυχή και πασχίζει να μην σβήσει. 

«Δεν έχουμε το δικαίωμα να την αφήσουμε να σβήσει» φωνάζω στον εαυτό μου κάθε που τον πιάνω να λιγοψυχεί. 

Η ώρα οχτώ το πρωί. Το σπίτι δεν με χωρά. Ανεβαίνω στην ταράτσα του σπιτιού και χαζεύω τη θέα του χωριού που απλώνεται μπροστά μου. Ανασαίνω βαθιά. Προσπαθώ να γεμίσω την καρδιά με μυρωδιές της Άνοιξης. Σήμερα όσο τίποτα άλλο χρειάζομαι τη γλύκα των ανθών από τις πορτοκαλιές, τη μυρωδιά του γιασεμιού από τον κήπο της γειτόνισσας. Η φύση πάντα μιλά σιωπηλά και παρηγορεί. 

Σε όλο το χωριό αντηχούν οι ψαλμωδίες από την εκκλησία. Σαν ξυπνητήρι με ξυπνούν από τις θλιβερές σκέψεις. Τι κι αν φέτος ο δρόμος δεν μας βγάλει στην εκκλησιά; Τι κι αν παρακολουθήσουμε τ΄ Άγια Πάθη μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης; Ο Θεός είναι παντού, σε ολόκληρη την πλάση. Η Ανάσταση ζυγώνει. 

Κατεβαίνω από την ταράτσα με άλλον αέρα. Πιάνω ένα μικρό κερί και τ΄ανάβω μπροστά από το εικονοστάσι. Ο δεκάχρονος γιος μου με πλησιάζει. 

«Δεν θα πάμε ούτε σήμερα στην εκκλησία, μαμά;» ρωτά. 

«Όχι αγόρι μου! Και σήμερα μένουμε σπίτι, γιατί έτσι το θέλησε Εκείνος! Όμως δεν πειράζει! Παντού είναι εκκλησία! Παντού είναι ο Θεός! Καλή Ανάσταση αγόρι μου!»

«Καλή Ανάσταση μαμά!»

Ζωή Κοντόγιαννου

12.4.2020