Ιστορίες της ζωής

Κάποιοι άνθρωποι καλούνται πολύ νωρίς να παλέψουν με θεούς και δαίμονες...κι έτσι γίνονται οι πιο σπουδαίοι πολεμιστές... Η Μαρία παλεύει από τα δώδεκα της χρόνια με τον καρκίνο. Μα όσο δυνατή κι αν είναι η αρρώστια της άλλο τόσο δυνατή είναι κι η ίδια.  Δεν το έχει βάλει κάτω ούτε στιγμή! Πέφτει και σηκώνεται ακόμα πιο δυνατή! Η δύναμη της ψυχής της την κρατάει ζωντανή και την πεισμώνει...κι όταν αγαπάς τη ζωή...που θα πάει; Θα σου επιστρέψει κι εκείνη την αγάπη της...! Γνωρίστε σήμερα αυτό το κορίτσι που ξέρει να παλεύει όπως κανένας άλλος... Μαρία μίλησέ μας για την καταγωγή σου και τα παιδικά σου χρόνια. Γεια σας! Με λένε Αθανασίου Μαρία και κατάγομαι από την πανέμορφη Ρόδο, συγκεκριμένα από τον Αρχάγγελο. Είμαι 21 ετών και τα παιδικά μου χρόνια μπορώ να πω ήταν περίεργα και ιδιαίτερα. Γεννήθηκα 17 Μάρτιου το 2000. Έχω έναν αδερφό μεγαλύτερο και μια αδερφή μικρότερη. Μεγάλωσα σε γενικές γραμμές χωρίς να μου λείπει κάτι από τα παιδικά χρόνια, αλλά δεν ήταν και αυτά που ονειρεύετ...

  Σαράντα ολόκληρα χρόνια τα χέρια του πατέρα μου, Σάββα Κοντόγιαννου, μάτωναν, καίγονταν ή πάγωναν σηκώνοντας σίδερα της οικοδομής. Η ζωή δύσκολη, οι υποχρεώσεις πολλές και οι επιλογές της μετρημένες. Το μεροκάματο ήταν αναγκαίο κι ο ελεύθερος χρόνος σχεδόν ανύπαρκτος.  Άσε και που να υπήρχε η δυνατότητα να τεμπελιάσει, με τόση κούραση, η επιλογή του ήταν να μείνει ξαπλωμένος στον σουφά ή να γαληνέψει αγναντεύοντας τη θάλασσα και ψαρεύοντας. Για τη ζωγραφική ούτε λόγος!  Ήξερα πως ο πατέρας μου είχε ταλέντο, πως όταν έπιανε μολύβι στα χέρια του κι έβλεπε μια εικόνα θα την αποτύπωνε σαν καρμπόν στο χαρτί.  Κι εμένα μ' είχε ζωγραφίσει μια φορά και το χαμόγελο μου δεν έλεγε να φύγει από τα χείλη μου.  Κι ύστερα ήρθε η σύνταξη κι ο ελεύθερος χρόνος ήταν πια άπλετος. Και τότε ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ανθίσει το ταλέντο του.  Άρχισε να παρακολουθεί εκπομπές στην τηλεόραση και στο you tube. Παρήγγειλε παλέτα, χρώματα, πινέλα και σ ένα μικρό δωμάτιο έστησε τ...

  Το καλύτερο δώρο Χαράματα έφτασε με το τραίνο της γραμμής  στην πόλη που γεννήθηκε. Πέρασαν  δέκα χρόνια  που έφυγε για να πάρει το δρόμο της ξενιτιάς. Άφησε πίσω  τη μάνα και τα δύο μικρότερα αδέλφια του για να αναζητήοσει ένα καλύτερο μέλλον.  Τον έπνιγε τούτος ο τόπος, δεν μπορούσε να ανασάνει στα στενά σοκάκια του, έτσι ένιωθε. Η αγωνία  της μάνας, δε στάθηκε εμπόδιο στα σχέδια του. Τη γέμισε  με υποσχέσεις. Θα της έστελνε τακτικά χρήματα να βοηθήσει  τα αδέλφια του να σπουδάσουν, να ζήσουν άνετα, να καλοπαντρευτεί η μικρή. Όσα ήθελε να ακούσει  της είπε, ώσπου εκείνη με βαριά καρδιά δέχτηκε. Έβγαλε εισιτήριο για μία μακρινή, πλούσια χώρα. Παραμονή της Παναγίας  διάλεξε  να φύγει, δεν άντεχε να περιμένει ούτε λεπτό παραπάνω. Τον συνόδεψε ως το σταθμό, του κρατούσε ζεστή πίτα για τον δρόμο και χιλιάδες ευχές στα μάτια της. Το στόμα της δεν τις χωρούσε όλες. Της ορκίστηκε ότι θα γυρίσει την ίδια μέρα  σε ένα χρόνο για ...

Στις 30 Ιουνίου του 2011, παραμονή των Αγίων Αναργύρων, ένα ατύχημα άλλαξε ριζικά τη ζωή της κας Χαριστούλας. Από τότε ανεβαίνει έναν τεράστιο κι επίπονο Γολγοθά έχοντας ως στήριξη όχι μόνο τον άντρα της που δεν λείπει από το πλευρό της ούτε λεπτό αλλά επίσης την ελπίδα της και την πίστη της στον Θεό και στη ζωή.  Από την πρώτη στιγμή που άκουσα την ιστορία της ήθελα να την γνωρίσω και πριν λίγες μέρες η επιθυμία μου έγινε πραγματικότητα.  Πάντα πίστευα πως οι ήρωες που έχουμε όλοι στο μυαλό μας δεν είναι μακριά…κι είχα δίκιο! Οι ήρωες και οι ηρωίδες ζουν και παλεύουν ανάμεσά μας και καταφέρνουν με τον δικό τους ανεπανάληπτο τρόπο να καταπονούν τα θεριά και τους δράκους της ζωής και να βγαίνουν νικητές.  Τέτοιοι ακριβώς ήρωες είναι η Χαριστούλα και ο Ρουβήμ. Δυο άνθρωποι απλοί, γεμάτοι αγάπη, φιλοξενία και αλληλεγγύη.  Διασχίζοντας το σπιτικό τους αισθάνθηκα πως μπαίνω μέσα σε ένα βασίλειο που μπορεί να μην είχε χρυσά έπιπλα και κρυστάλλινη διακόσμηση, ξεχείλιζε όμως...

  Αλλιώτικα μεσημέρια Κάποια μεσημέρια είναι αλλιώτικα. Τα σύννεφα ξαποσταίνουν για λίγο απ’ το ατέλειωτο τους ταξίδι και οι ευκάλυπτοι δεν ψυθιρίζουν τα συνηθισμένα τραγούδια του αέρα. Ο ήχος των αυτοκινήτων σβήνει σαν τα βαπόρια που παν πέρα απ’ τον ορίζοντα. Τα μουρμουρητά των ανθρώπων στερεύουν σαν το νερό στα ποτάμια όταν έχει ξηρασία. Η σκιά του παραθυρόφυλλου δεν είναι τόσο συμπαγής˙ τόσο αιχμηρή και όσο ψηλώνει ο αέρας που ανασαίνω τόσο πυκνώνουν στο νου κείνα τα μεσημέρια των παιδικών μου χρόνων.  Μπορεί τα σχήματα και τα χρώματα να θάμπωσαν απ’ την υγρασία του χρόνου, μα το απελπιστικό χαμόγελο του παππού πίνοντας τον τριακοστό και βάλε καφέ που του «έκανα», καμμώνοντας την νοικοκυρά στο πλαστικό μου μπρίκι, ακόμα ηχεί στα αυτιά μου. Φυσικά η μαμά με τον  αυστηρό τόνο στη φωνή, τουλάχιστον προσπαθούσε, «έλα να φάς το λουβί σου» αν κι μου έκοψε το κρυφό γελάκι μου, το στοργικό βλέμμα του παππού, που πάντα αγκάλιασε κάθε μου γκάφα, με καθησύχασε και εν τέλη έφαγα ...

  ΤΑ ΚΟΡΔΟΝΙΑ Κι έρχεται ξαφνικά,  κείνο το απρόσμενο ξημέρωμα που η προδομένη σου ψυχή,  ορθώνει το ανάστημά της για να διαπιστώσεις έκθαμβος  πως ήσουν   πάντοτε  απελπιστικά μικρός μπροστά της και πως τώρα τούτη η αφέντρα,  αποζητά με θάρρος το μερτικό της στη ζωή. Πόσο κακομοίρης φαντάζεις  και πόσο ανόητος -να έβλεπες για λίγο τα μούτρα σου στον καθρέφτη- που ποτέ σου δεν την αφουγκράστηκες δεν της κράτησες  έστω για μια στιγμή το χέρι και δεν ακούμπησες τ' αυτί σου  στο παλλόμενο στήθος της να μεταλάβεις τις πεθυμιές της. Τώρα καλέ μου φίλε,  ήρθε η πικρή ώρα της απολογίας και της οφειλής των δεδουλευμένων της. Και το τραγικό της ιστορίας σου ξέρεις ποιο είναι; Πως, σπατάλησες άτσαλα,  άγαρμπα και απερίσκεπτα ολάκερη την ζωή σου,  για να αντιληφθείς  ότι τελικά ήταν γραφτό σας να μην συναντηθείτε ποτέ μεταξύ σας. Τι κι αν συγκατοικήσατε για χρόνια  και χρόνια στο ίδιο σώμα. Εσύ στο σκοτεινό -γιομάτο από υγρ...

  Η Δέσποινα Τσακίρη είναι νηπιαγωγός και συγγραφέας του βιβλίου ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΌ ΜΠΑΛΟΝΙ.  Δέσποινα σε ευχαριστώ πολύ που μας δίνεις την δυνατότητα μέσα από αυτή τη συνέντευξη να γνωρίσουμε εσένα και το όμορφο παιδικό σου βιβλίο.   1. Πρώτα από όλα μίλησέ μας λίγο για σένα. Από πού κατάγεσαι και με τι ασχολείσαι;  Κατάγομαι από την Αρχίπολη της Ρόδου και σπούδασα νηπιαγωγός στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Συνέχισα τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στην Ειδική αγωγή και δουλεύω ως νηπιαγωγός τόσο σε παιδιά τυπικής όσο και σε παιδιά μη τυπικής ανάπτυξης. 2. Πότε ξεκίνησες να γράφεις και με ποια αφορμή;  Πάντα μου άρεσε να γράφω αλλά η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα ήρθε το 2019 επηρεασμένη από τα παιδιά μου και την καθημερινότητα μου στο νηπιαγωγείο με τα μικρά παιδιά και τις εκάστοτε συμπεριφορές τους. 3. Τι σημαίνει για σένα συγγραφή; Η συγγραφή είναι ένα "αποκούμπι" στην ζωή μου και λειτουργεί αγχολυτικά και λυτρωτικά στα συναισθήματα μου.   4. Μίλησέ μας για την ιστορ...

ΤΟ ΦΩΣ ΑΝΈΤΕΙΛΕ ΞΑΝΆ ΣΤΟ ΓΉΙΝΟ ΒΑΣΊΛΕΙΟ Τι γίνεται όταν οι άνθρωποι γίνονται πλεονέκτες; Όταν αφήσουν στην άκρη τις αρετές που τρέφουν την ψυχή;  Όταν σταματήσουν να αγαπούν και να φροντίζουν τη γη;  Ο βασιλιάς του Ουρανού κρύβει τον ήλιο από τη γη για να τους συνετίσει. Οι ακτίνες του ήλιου δεν ζεσταίνουν πια ούτε τους ανθρώπους ούτε τη φύση...κι η γη αργοπεθαίνει... Ο βασιλιάς της Γης, Νικηφόρος, ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τη λύση...ψάχνει να βρει τον τρόπο που θα λυτρώσει τη γη από το αιώνιο σκοτάδι... Με ποιον τρόπο άραγε θα ανατείλει ξανά το φως που τόσο πολύ λαχταρούν οι άνθρωποι;  Μία όμορφη ιστορία που υπογράφει η Αθηνά Πρωτοπαπά.  Ένα παραμύθι που έρχεται να μας θυμίσει πώς οι αρετές είναι αυτές που κάνουν όχι μόνο τον ήλιο να ανατείλει ξανά στη γη αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους να λάμψουν... Βρείτε το από τις: Βιβλιοεκδόσεις Αναζητήσεις Εικονογράφηση: Μαριαλένα Ηλία  Βιογραφικό Η  Αθηνά Παπαπέτρου Πρωτοπαπά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λεμεσό τ...

  Οι θεατές Είναι μικρό και φτωχικό το θεατράκι στην ταπεινή μας κωμόπολη. Κι όμως, αυτός ο κύριος επέμενε κάθε βράδυ να έρχεται ντυμένος στην τρίχα για ν' απολαύσει την ίδια πάντα παράσταση.  "Τι φαντασμαγορία, όλη η Ανθρώπινη Κωμωδία μπροστά στα μάτια μου" σκεφτόταν καθώς έβλεπε τον πολυπληθή αυτό θίασο να υποδύεται όλους τους πιθανούς χαρακτήρες που 'χε ξεπατικώσει ο Μπαλζάκ: τον φτωχοδιάβολο, τον νεόπλουτο, τον ξεπεσμένο αριστοκράτη, τον αφέντη, τον μισθωτό υπάλληλο.  Και η μαγεία της παράστασης να τους εξωραΐζει όλους, να τους κάνει να φαίνονται, παρά την αρχική τους χαμέρπεια, πλάσματα του ίδιου θεού. Και κάθε φορά που η αυλαία έπεφτε μέσα σε χειροκροτήματα κι επευφημίες, ο πιστός του σύντροφος σ' αυτή τη βραδινή έξοδο, ένα κοντό ανθρωπάκι ντυμένο ζωηρά και πνιγμένο στο μακιγιάζ, να του λέει τα ίδια πάντα λόγια: "Τους μαγέψατε κι απόψε, έτσι δεν είναι καλέ μου Πρόσπερε;" "Πιστέ μου Άριελ, τίποτα δε θα κατάφερνα χωρίς τα δικά σου ξόρκια"! ...