Συνέντευξη με την κα Χαριστούλα Καρασάββα "Μετά την καταιγίδα... το ουράνιο τόξο"
Στις 30 Ιουνίου του 2011, παραμονή των Αγίων Αναργύρων, ένα ατύχημα άλλαξε ριζικά τη ζωή της κας Χαριστούλας. Από τότε ανεβαίνει έναν τεράστιο κι επίπονο Γολγοθά έχοντας ως στήριξη όχι μόνο τον άντρα της που δεν λείπει από το πλευρό της ούτε λεπτό αλλά επίσης την ελπίδα της και την πίστη της στον Θεό και στη ζωή.
Από την πρώτη στιγμή που άκουσα την ιστορία της ήθελα να την γνωρίσω και πριν λίγες μέρες η επιθυμία μου έγινε πραγματικότητα.
Πάντα πίστευα πως οι ήρωες που έχουμε όλοι στο μυαλό μας δεν είναι μακριά…κι είχα δίκιο! Οι ήρωες και οι ηρωίδες ζουν και παλεύουν ανάμεσά μας και καταφέρνουν με τον δικό τους ανεπανάληπτο τρόπο να καταπονούν τα θεριά και τους δράκους της ζωής και να βγαίνουν νικητές.
Τέτοιοι ακριβώς ήρωες είναι η Χαριστούλα και ο Ρουβήμ. Δυο άνθρωποι απλοί, γεμάτοι αγάπη, φιλοξενία και αλληλεγγύη.
Διασχίζοντας το σπιτικό τους αισθάνθηκα πως μπαίνω μέσα σε ένα βασίλειο που μπορεί να μην είχε χρυσά έπιπλα και κρυστάλλινη διακόσμηση, ξεχείλιζε όμως από τον πλούτο της ψυχής των ανθρώπων που το κατοικούν. Παρά τις κινητικές της δυσκολίες η Χαριστούλα μαζί με τον Ρουβήμ είχαν ετοιμάσει του κόσμου τα καλά και μας είχαν υποδεχτεί εμένα και τον άντρα μου με ένα τραπέζι γεμάτο λιχουδιές.
Το χαμόγελο δεν έλειπε από τα πρόσωπά τους. Όσο για το πρόσωπο της Χαριστούλας ένιωθα πως έλαμπε συνέχεια. «Αλήθεια, πως βγαίνει τόση λάμψη από έναν άνθρωπο που δυσκολεύεται να φέρει εις πέρας ακόμα και τα πιο απλά πράγματα;» αναρωτιόμουν και μέχρι το τέλος της βραδιάς είχα δώσει την απάντηση στον εαυτό μου.
Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε καλύτερα την κυρία Χαριστούλα και θα διαπιστώσετε κι εσείς το μεγαλείο της ψυχής της που κάνει το πρόσωπό της να λάμπει.
Κυρία Χαριστούλα μιλήστε μας για την καταγωγή σας
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ρόδου στο χωριό Φάνες. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια και έχω πολλές όμορφες παιδικές αναμνήσεις.
Όλα κυλούσαν όμορφα μέχρι…
Μέχρι τις 30 Ιουνίου 2011, παραμονή των Αγίων Αναργύρων. Αξέχαστη μέρα! Είχαμε κλείσει το καφενείο με τον Ρουβήμ και θελήσαμε να κάνουμε μια βόλτα με το μηχανάκι μας. Όλα εκείνη τη βραδιά λες και συνωμοτούσαν για να γίνει το ατύχημα. Ο Ρουβήμ ποτέ δεν με άφηνε να ανέβω στο μηχανάκι χωρίς κράνος. Η ζέστη ήταν αφόρητη όμως κι επέμεινα να μην το βάλω κι ενώ άλλες φορές εκείνος ήταν πιο πεισματάρης από εμένα εκείνο το βράδυ με άφησε να ανέβω χωρίς κράνος. Από τις Φάνες αποφασίσαμε σιγά σιγά να πάμε στην Κρεμαστή. Ο Ρουβήμ δεν έτρεχε! Ποτέ δεν έτρεχε! Δυστυχώς έσκασε το λάστιχο και χτύπησα με το κεφάλι στην άσφαλτο. Δεν είχα ούτε γρατζουνιά όμως είχα πολλαπλές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Κινδύνευα να χάσω τη μάχη με τη ζωή όμως τα κατάφερα κι έζησα χάρη στην σωστή φροντίδα των γιατρών και στην σκέπη του Θεού της Παναγίας και των Αγίων. Εικοσιπέντε μέρες ήμουν σε κώμα. Ανήμερα της Αγίας Παρασκευής, που τόσο πολύ αγαπώ και πιστεύω, βγήκα από την μονάδα εντατικής θεραπείας. Η πρώτη ερώτηση που έκανα στο Ρουβήμ ήταν βέβαια τι είχε συμβεί και αν έβγαλε φωτογραφίες για να έχω να θυμάμαι από το ατύχημα. (η κυρία Χαριστούλα σκάει στα γέλια). Αργότερα όταν βγήκα από το νοσοκομείο δεν μπορούσα να περπατήσω για έναν ολόκληρο χρόνο. Είχα βάλει πείσμα όμως πως έπρεπε να ξανασταθώ στα πόδια μου για να ξανακάνω τον άντρα μου να χαμογελάσει. Και το κατάφερα!
Πόση δύναμη ψυχής και πόσα αποθέματα πίστης χρειάζεται κάποιος για να αντέξει ένα τέτοιο σοβαρό ατύχημα;
Χρειάζεται μεγάλη δύναμη, υπομονή και πίστη! Όχι μόνο από αυτόν που είναι τραυματισμένος αλλά και από τους δικούς του ανθρώπους. Εγώ όσο καιρό ήμουν σε κώμα δεν καταλάβαινα τίποτα. Ο Ρουβήμ όμως τα έζησε όλη την αγωνία κι όλο τον πόνο. Εκείνος άντεξε κι άντεξα κι εγώ μετά!
Που ακουμπήσατε για να αντέξετε;
Όπως είπα πρώτα από όλα στον άντρα μου! Εκείνος είχε γίνει πια και τα χέρια μου και τα πόδια μου και όλα! Ακόμα και σήμερα δεν φεύγει στιγμή από κοντά μου! Έχω όμως να πω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένειά μου που ήταν και είναι συνέχεια κοντά μου και σε όλους τους φίλους και τους γνωστούς αλλά και στους άγνωστους που πέρασαν το κατώφλι του σπιτιού μου για να μου συμπαρασταθούν, να μου πουν έναν λόγο παρηγοριάς. Είναι πολύ σημαντικό να σε νοιάζονται οι άλλοι. Από την αγάπη τους παίρνεις δύναμη. Ακούμπησα και τον πόνο μου όμως στον Θεό, στην Παναγία μας, στους Αγίους μας. Είναι μεγάλο πράγμα η πίστη!
Θα ήθελα όμως να εκφράσω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γνωστούς κι αγνώστους αγγέλους επί της γης που μου στάθηκαν και μου συμπαραστάθηκαν στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου...πιστεύοντας σ αυτούς τους αγγέλους υπάρχει πάντα ελπίδα...
Τι ήταν αυτό που σας δυσκόλεψε περισσότερο;
Μου έλειπε η αυτονομία. Ήμουν ένα πολύ ενεργητικό άτομο. Όλα μόνη μου τα έκανα. Κι ύστερα βρέθηκα σε έναν καναπέ να μην μπορώ να κάνω τίποτα και να τα περιμένω όλα από τους άλλους. Αυτό ήταν με δυσκόλευε πολύ και με έριχνε ψυχολογικά. Τουλάχιστον τώρα μπορώ και σηκώνομαι και κάνω κάποιες δουλειές μόνη μου. Υπάρχουν πολύ χειρότερες περιπτώσεις από τη δική μου. Γι αυτό δεν παραπονιέμαι ούτε και ποτέ είπα «Γιατί σε μένα!
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να δώσετε σε αυτούς που καλούνται λόγω ενός ατυχήματος να δουν τη ζωή τους τελείως διαφορετικά αλλά και σε όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες;
Να μην το βάζουν κάτω! Να μην λυγίζουν! Να προσπαθούν! Αν δεν μπορείς με τον έναν τρόπο τότε κάντο με τον άλλο! Να ακουμπούν τον πόνο τους στους ανθρώπους που τους αγαπούν και να τον μοιράζονται! Μόνο έτσι μαλακώνει ο πόνος: όταν τον μοιράζεσαι κι όταν μιλάς κι ανοίγεις την ψυχή σου. Να μην κλίνονται στον εαυτό τους. Να απασχολούν το μυαλό τους με κάτι άλλο, να φεύγει από το πρόβλημά τους κι όλα σιγά σιγά γίνονται! Κι εμείς όλοι οι άλλοι να νοιαζόμαστε! Να κάνουμε έστω κι ένα τηλεφώνημα να δίνουμε κουράγιο στους άλλους! Εμένα οι φίλοι μου δεν με άφησαν ποτέ και τους ευγνωμονώ!
Πως ζείτε σήμερα; Περιγράψτε μας μια μέρα σας.
Κάθε πρωί θα ξυπνήσω και θα κάνω τον σταυρό μου και θα σταυρώσω όλες τις φωτογραφίες των παιδιών μου. Θα σταθώ στο εικονοστάσι μου και θα ψάλλω τα τροπάρια των Αγίων μου και της Παναγιάς μας. Κι ύστερα σιγά σιγά θα ασχοληθώ με το σπίτι. Όμως ο Ρουβήμ είναι η βοήθειά μου και το στήριγμά μου! Αυτός έχει αναλάβει να κάνει πια τα περισσότερα.
Περιγράψτε μας τον εαυτό σας με τρεις λέξεις.
Είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος. Έχω πολλή υπομονή και επιμονή! Κι εύχομαι αυτήν μου τη δύναμη να την πάρουν και τα παιδιά μου!
Αν δίνατε έναν τίτλο για τη ζωή σας ποιος θα ήταν αυτός;
«Μετά την καταιγίδα, το ουράνιο τόξο…»
θα ήθελα όμως να μου επιτρέψεις να πω, πως για να έρθει αυτό το ουράνιο τόξο στη ζωή μου με βοήθησαν πάρα πολλοί άνθρωποι και τους οφείλω ένα δημόσιο ευχαριστώ! Ευχαριστώ λοιπόν από καρδιάς τους γιατρούς μου κύριο Στάγκα και τους κυρίους Μακρή, επίσης το νοσηλευτικό προσωπικό για την άριστη φροντίδα, όλο το χωριό που έκαναν αγρυπνία για να παρακαλέσουν τον Θεό για μένα.
Πάνω απ' όλα ευχαριστω όμως την οικογένεια μου, τους δικούς μου ανθρώπους που δεν έλειψαν, ούτε λείπουν κοντά μου καμία στιγμή.
Κυρία Χαριστούλα σας ευχαριστώ ολόψυχα για αυτήν την συζήτηση που είχαμε κι εύχομαι ο Θεός να σας έχει έτσι πάντα δυνατή!
Η κυρία Χαριστούλα επίσης γράφει πολύ όμορφα ποιήματα και κείμενα. Με την άδεια της σας παρουσιάζω λίγα από τα γραπτά της.
Γι αυτό απ' την καρδιά μου θα σας πω λόγια με σημασία.
Έχει η καρδιά μας νόμισμα στον ευεργέτη το δίνει αυτό.
Του λόγου είναι νόμισμα μια λέξη "ευχαριστώ"
Comments
Post a Comment