Σύνεντευξη με τον Θεόδωρο Δέτσικα συγγραφέα του βιβλίου "Που χάθηκαν τα αστέρια;"

Ένα μικρό κοριτσάκι κοιτάει ψηλά τον ουρανό κι αναρωτιέται που χάθηκαν τα αστέρια; Κανένας μεγάλος δεν το παίρνει στα σοβαρά. Κανείς δεν του δίνει την απάντηση που θέλει.

Όμως εκείνο επιμένει να ρωτά. Ώσπου τα παιδιά αποφασίζουν να το βοηθήσουν. 

Τι γίνεται αλήθεια όταν τα παιδιά αναλαμβάνουν δράση; Είναι ικανά να αλλάξουν τον κόσμο και να τον ομορφύνουν ή ακόμα πιο απλά είναι ικανά να βρουν που χάθηκαν τα αστέρια;

Την όμορφη αυτή ιστορία υπογράφει ο Θεόδωρος Δέτσικας και μας μεταφέρει πολύ όμορφα στον κόσμο των παιδιών.

Θεόδωρε σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μας δίνεις μέσα από αυτήν την συνέντευξη να γνωρίσουμε εσένα και το βιβλίο σου. 

1.  Από που κατάγεσαι και με τι ασχολείσαι;

Η καταγωγή μου είναι από ένα ορεινό χωριό της Θεσπρωτίας, το οποίο έχω συνδυάσει με τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια μου. Μέχρι τα δέκα μου έμενα στον Άγιο Δημήτριο Αττικής και ύστερα μετακομίσαμε στη Γερμανία, όπου εκεί πέρασα οκτώ όμορφα και ήρεμα παιδικά χρόνια με καλούς φίλους και βόλτες με το ποδήλατό μου. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ακολουθώ το όνειρό μου. Είμαι εκπαιδευτικός σε δημοτικό σχολείο.

1.  Πως ξεκίνησε το δικό σου ταξίδι της συγγραφής; 

Στο σχολείο μας διοργανώνουμε θεατρικές παραστάσεις με τους μαθητές. Συνήθως τα θεατρικά έργα τα βρίσκουμε έτοιμα από άλλους συγγραφείς ή κάνουμε μια διασκευή από παραμύθια. Έτσι κι εγώ είχα βρει ένα έργο που θα ανεβάζαμε με την τάξη μου. Έλα, όμως, που αυτό το έργο είχε ξαναπαιχτεί στο παρελθόν από ένα αδερφάκι ενός μαθητή μου. Οπότε, καταλαβαίνεις ότι για τον γονέα δε θα ήταν κάτι όμορφο να παρακολουθήσει ξανά το ίδιο έργο. Έτσι, έπρεπε να προχωρήσω σε κάποιες αλλαγές μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Οι αλλαγές που δοκίμαζα δε μου άρεσαν. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, γιατί να μην ξεκινήσω από την αρχή; Σάββατο πρωί η μια λευκή σελίδα γέμισε με την αρχή ενός ολοκαίνουργιου και δικού μου θεατρικού έργου. Κυριακή βράδυ είχα ολοκληρώσει το πρώτο μου θεατρικό έργο. Ήταν ένα υπέροχο σαββατοκύριακο! Ένα μήνα μετά ανέβηκε με επιτυχία το θεατρικό έργο με τη συμμετοχή των μαθητών μου. Το απολαύσαμε όλοι: Μαθητές, γονείς κι εγώ, όπου κατάλαβα ότι ίσως κρύβεται μέσα μου το ταλέντο της συγγραφής. Από τότε έχω γράψει άλλα δώδεκα θεατρικά έργα.

1.   Με ποια αφορμή γράφτηκε το βιβλίο «Που χάθηκαν τα αστέρια;»

Συνήθιζα τα καλοκαίρια, στο χωριό μου, να κοιτάω τα αστέρια κάτω από έναν «πεντακάθαρο ουρανό». Συνηθίζω και τώρα στην Αττική, όπου μένω μόνιμα, να κάνω το ίδιο. Μόνο που εδώ τα αστέρια δε φαίνονται το ίδιο. Ένα βράδυ, καθώς κοιτούσαμε τον ουρανό με τη σύζυγό μου και νοσταλγούσαμε τον καθαρό ουρανό του χωριού μας, μου λέει το εξής: Γιατί δε γράφεις ένα παραμύθι για το πού χάθηκαν τα αστέρια; Μπήκα στο δωμάτιό μου, άνοιξα τον υπολογιστή μου και μέσα σε δύο ώρες είχα ολοκληρώσει το παραμύθι: "Πού χάθηκαν τα αστέρια;" Είναι γραμμένο αυθόρμητα με την καρδιά μου…

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει;

Μ’ αρέσει, όταν γράφω, να περνάω στους αναγνώστες διαφορετικά μηνύματα. Πιστεύω ότι ο κάθε αναγνώστης παίρνει από κάθε βιβλίο αυτό που χρειάζεται εκείνη τη στιγμή. Μιλάω πάντα από προσωπική εμπειρία ως ένας αναγνώστης πολλών και διαφορετικών βιβλίων. Αυτό το παραμύθι περνάει ένα περιβαλλοντικό μήνυμα: Με το νέφος που έχει σκεπάσει την πόλη. Περνάει ένα μήνυμα ότι οφείλουμε να ακούμε περισσότερο τα παιδιά. Αφού τα παιδιά είναι αυτά που δίνουν τη λύση στο πρόβλημα του παραμυθιού. Επίσης, το μήνυμα να μην σταματάμε ποτέ να ονειρευόμαστε και να «ψάχνουμε» το δικό μας αστέρι. Όπως έκανε η γιαγιά της Νεφέλης στο παραμύθι, όπου της είπε ότι έχει σταματήσει να κοιτάει πια στον ουρανό…

1.  Η Νεφέλη στην ιστορία σου συναντάει με χαρά τη γιαγιά της και της κάνει την ερώτηση που κάνει σε όλους: «Που χάθηκαν τα αστέρια;» ωστόσο η γιαγιά της δίνει μια περίεργη απάντηση: «Έχω πολύ καιρό να κοιτάξω ψηλά στον ουρανό!» Τελικά τι είναι πιο απογοητευτικό; Το γεγονός ότι η γιαγιά δεν έχει απάντηση να δώσει στην εγγονή της ή ότι έχει πολύ καιρό να κοιτάξει ψηλά στον ουρανό;

Νομίζω το δεύτερο. Καθώς, την απάντηση η Νεφέλη θα τη βρει και μόνη της. Αλλά το γεγονός ότι η γιαγιά έχει σταματήσει εδώ και καιρό να κοιτάει ψηλά στον ουρανό, είναι απογοητευτικό, καθώς μας δείχνει έναν άνθρωπο που έχει σταματήσει να ονειρεύεται, έχει χάσει την «περιέργεια» και έχει κυριευτεί από τη ρουτίνα της ζωής. Θεωρώ ότι ποτέ δεν είναι αργά, όχι μόνο να πραγματοποιούμε τα όνειρά μας, αλλά και να έχουμε και καινούρια όνειρα. Η ηλικία είναι ένας αριθμός. Μια ψευδαίσθηση ότι από έναν αριθμό κι έπειτα πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε και αν αναζητάμε νέες περιπέτειες.

1.  Τα παιδιά είναι πολύ παρατηρητικά και κάνουν συνέχεια ερωτήσεις. Πιστεύεις πως εμείς οι μεγάλοι είμαστε σε θέση να τους δώσουμε τις απαντήσεις που θα ήθελαν να ακούσουν;

 Π  Πιστεύω πως οι ερωτήσεις των παιδιών έρχονται όχι για να δώσουμε απαραίτητα απαντήσεις. Έρχονται για να μας θυμίσουν «το παιδί» μέσα μας. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος πρέπει πάντα να έχει την περιέργεια και τη θέληση για αναζήτηση όπως την έχει ένα μικρό παιδί. Άλλωστε, δεν πιστεύω ότι έχουμε απαντήσεις για τα πάντα. Και αυτό είναι όμορφο, γιατί έτσι αναγκαζόμαστε να εξερευνούμε συνεχώς και να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα. Αν και τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, παρατηρώ ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχοντας την εύκολη λύση του διαδικτύου, πιστεύουν πως εκεί κρύβονται όλες οι απαντήσεις κι έτσι έχουμε πολλούς ανθρώπους που τους έχει κυριεύσει η ημιμάθεια, η οποία είναι χειρότερη από την αμάθεια. Η αμάθεια θα σε κάνει να αναζητήσεις απαντήσεις, ενώ η ημιμάθεια σου δίνει την ψεύτικη εντύπωση του παντογνώστη.

1.  Οι μικροί μαθητές στην ιστορία σου υψώνουν τη φωνή τους κι επαναστατούν. Μπορεί άραγε να ακουστεί η φωνή τους; Έχουν δύναμη τα παιδιά; 

Τα παιδιά έχουν δύναμη και άποψη. Έχουν τον αυθορμητισμό όπου αρκετές φορές είναι πολύ χρήσιμος στη ζωή μας. Καθώς, αν αναλύεις υπερβολικά ένα πρόβλημα, μπερδεύεσαι. Τα παιδιά, επειδή σκέφτονται αληθινά και απλά, τις περισσότερες φορές έχουν λύσεις για πολλά ζητήματα. Οφείλουμε εμείς οι μεγάλοι να ακούμε περισσότερο όλα τα παιδιά. Μα,κυρίως, πρέπει να ακούμε περισσότερο «το παιδί που κρύβεται μέσα μας.»

1.  Πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί να έχει το δικό του αστέρι στον ουρανό; 

Είναι πολύ σημαντικό. Το αστέρι συμβολίζει τον στόχο και το όνειρο. Πρέπει κάθε άνθρωπος να έχει στόχους και όνειρα, γιατί αυτό τον κάνει να μη συμβιβάζεται σε μια «μέτρια» ζωή. Άλλωστε, αρκετές φορές λέμε: Βάλε στόχο τον ουρανό και θα βρεθείς ανάμεσα στα αστέρια…

1.  Θα περιμένουμε να διαβάσουμε από εσένα ένα ακόμα παιδικό βιβλίο ή ίσως κάτι διαφορετικό;

Σίγουρα δε θέλω να σταματήσω να γράφω παιδικά παραμύθια. Αλλά, επειδή, είμαι ένας αναγνώστης που διαβάζει όλων των ειδών τα βιβλία, δοκιμάζω τη γραφή μου σε διάφορα είδη. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ολοκληρώνω το πρώτο αστυνομικό μου μυθιστόρημα. Κι έπεται συνέχεια…

1.  Με αφορμή τη δική σου ιστορία ποια είναι η συμβουλή που θα ήθελες να δώσεις τόσο στους μικρούς όσο και στους μεγάλους μας φίλους;

Ποτέ ποτέ και ξανά ποτέ να μη το βάζουν κάτω!!! Μέσα από την σκληρή προσπάθεια στον ανηφορικό και δύσβατο δρόμο γεμάτο εμπόδια, φτάνεις στην κορυφή που θέλεις να φτάσεις. Μόνο έτσι! Κανείς δε σου χαρίζει τίποτε! Και καλύτερα έτσι, γιατί στο τέλος νιώθεις περήφανος για τον εαυτό σου…

Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Εύχομαι σε όλο τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους, υγεία!

Θεόδωρε σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι κάθε επιτυχία!

Ο Θεόδωρος Δέτσικας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Ιανουαρίου πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια…

Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Αθηνών και είναι δάσκαλος (αγαπητός πολύ) και συγγραφέας.

Του αρέσει να περνάει υπέροχες στιγμές με τους μαθητές του καθημερινά. Όταν κλείνουν τα σχολεία (κάτι που τον στενοχωρεί, γιατί του λείπουν τα παιδιά), κλείνεται στο γραφείο του και γράφει ιστορίες για μικρούς και μεγάλους.

Άλλες αγαπημένες του ασχολίες είναι να ταξιδεύει με αερόστατο μέχρι…εκεί που φυσάει ο άνεμος, να παίζει ποδόσφαιρο με το κατοικίδιό του, τον Κρόκι το κροκοδειλάκι και να δοκιμάζει καινούριες γεύσεις παγωτού. 

Συνέντευξη: Ζωή Κοντόγιαννου