"Ο Σταυρός του Χριστού στη ζωή μας" " Μιλάει ο πάτερ Ηλίας Πετρίδης εφημέριος του Ιερού Ναού της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στο χωριό Απόλλωνα της Ρόδου.
Πατέρα Ηλία πείτε μας λίγα λόγια για την ενορία σας.
Η ενορία μου βρίσκεται στο χωριό Απόλλωνα της Ρόδου. Είναι σε απόσταση 43 χιλιόμετρα από την πόλη της Ρόδου.
Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται ο ενοριακός ναός μας, αφιερωμένος στην Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, ο οποίος ανεγέρθηκε στην θέση προγενέστερου της ιπποτικής περιόδου επί ονόματι της Θεοτόκου.
Ο σημερινός Ναός οικοδομήθηκε το 1858 από τον αρχιτέκτονα Κωνσταντίνο Παρασκευά, σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή της δυτικής εισόδου.
Το κτίσμα είναι δωδεκανησιακού τύπου με πρόναο με πατάρι και γυναικωνίτη, από την κλίμακα του οποίου υψώνεται πενταώροφο κωδωνοστάσιο.
Στον ιερό ναό του Τιμίου Σταυρού φυλάσσονται πολλά και πολύτιμα κειμήλια, όμως αυτά που ξεχωρίζουν είναι ο κώδικας των Απολλώνων (ένα σπάνιο βιβλίο), είναι η Παναγία η Καρυωνίτισσα, η Παναγία η Μικρασιάτισσα, η εικόνα της Αγίας Παρασκευής που πέρυσι την ημέρα της εορτής της 26 Ιουλίου έβγαλε μύρο και εφίδρωση, και φυσικά ο πολύτιμος πνευματικός θησαυρός μας, ο Τίμιος Σταυρός.
Πρόκειται για ξυλόγλυπτο Σταυρό του 10ου 11ου αιώνα στον οποίο εμπεριέχεται απότμημα του τιμίου ξύλου.
Θεωρείται ανεκτίμητης αξίας κειμήλιο, με μεγάλη καλλιτεχνική αλλά κυρίως ιστορική και θρησκευτική αξία, το οποίο φυλάσσεται σε μυστική κρύπτη για λόγους ασφαλείας.
Εκτίθεται σε προσκυνήση τρεις φορές τον χρόνο, στις 14 Σεπτεμβρίου (που εορτάζει), την ημέρα των Θεοφανείων (για να τελέσουμε τον μεγάλο αγιασμό) και την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως για να πάρουμε δύναμη στον αγώνα της μεγάλης τεσσαρακοστής και φυσικά όποτε υπάρχει κάποια ανάγκη, για παράδειγμα κάποιος άρρωστος άνθρωπος ή κάποια δύσκολη στιγμή όπου κάνουμε παράκληση και δέηση για να βοηθήσει η Χάρις του.
Ο Σταυρός είναι το σύμβολο του χριστιανισμού. Μιλήστε μας για τη δύναμη που έχει.
Ο Σταυρός με ένα μυστήριο τρόπο έγινε από όργανο τιμωρίας και φρικτού θανάτου (ας μην ξεχνάμε πως οι Ρωμαίοι καταδίκαζαν τους μεγαλύτερους εγκληματίες με την ποινή της σταυρώσεως) σε σύμβολο του χριστιανισμού. Το μυστήριο αυτό έγινε από τη στιγμή που ανέβηκε επάνω του ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και έχυσε το Τίμιο αίμα του.
Με τρόπο μυστικό και ακατάληπτο όταν σταυρώθηκε, μεταβίβασε την χάρη και την δύναμη πάνω στον τίμιο Σταυρό.
Ο Σταυρός λοιπόν έγινε σύμβολο του ίδιου του Χριστού μας που τρέμουν τα δαιμόνια. Προσοχή όμως! Για να ενεργοποιηθεί αυτή η δύναμης χρειάζεται από εμάς πίστη και ταπείνωση.
Στην εκκλησία που είστε έχει γίνει κάποιο θαυμαστό γεγονός με τον Σταυρό του Κυρίου;
Με τη χάρη του Θεού πολλά θαυμαστά γεγονότα μας αξίωσε να βιώσουμε στην εκκλησία που υπηρετούμε ο καλός μας Θεός.
Θα σας περιγράψω ένα γεγονός που βίωσα κατά οικονομία και εις δόξαν του καλού μας Θεού.
Την ημέρα της Παρασκευής της Διακαινησίμου εβδομάδος, εορτάζει η Παναγία μας η Καρυωνίτισσα ( η εικόνα της εορτάζει δύο φορές το χρόνο: στο Γενέσιο της Παναγίας μας και την Παρασκευή της διακαινησίμου). Την εικόνα την παίρνουμε στο εκκλησάκι όπου βρέθηκε με θαυμαστό τρόπο, το μέρος λέγεται Καρυώνες, την παίρνουμε και την φέρνουμε πίσω με λιτάνευση με τα πόδια δηλαδή.
Την ημέρα λοιπόν που πήγαμε να φέρουμε πίσω την εικόνα, αφού τελείωσε το πανηγύρι και πριν πάω στο λόφο που βρίσκεται το εκκλησάκι της Παναγίας μας, πέρασα από κάτω όπου μαζεύεται ο κόσμος, εκεί γίνεται πανηγύρι.
Υπήρχε μία παρέα που μιλούσε για τα θαύματα του Αγίου μας Ραφαήλ.
Μου άρεσε πάρα πολύ και κάθισα λίγο μαζί τους, ακούγοντας ιστορίες και θαυμαστά γεγονότα για τον Άγιο μας Ραφαήλ, κάποιος από την παρέα ο Βασίλης, σηκώθηκε και πήγε να μου πει ένα θαυμαστό γεγονός που έκανε ο Τίμιος μας Σταυρός. Τρεις φορές δοκίμασε να μου πει την ιστορία αλλά δυστυχώς και τις τρεις φορές τον διέκοψαν ορισμένοι από την παρέα, άθελά τους φυσικά. Το μόνο που κατάφερα να συγκρατήσω ήταν αυτό που είπε· Δηλαδή: Υπάρχει και μία Λελένα από τον Αρχάγγελο που την έκανε καλά ο Σταυρός μας και πάλι όμως κάποιος τον διέκοψε λέγοντας: "Άφησε τον πάτερ μην τον κουράζεις, αυτή πια θα πέθανε τώρα".
Εγώ όμως μέσα μου στεναχωρήθηκα, γιατί ήθελα πάρα πολύ να ακούσω το θαυμαστό γεγονός του Τιμίου Σταυρού μας, όμως με πίεζε ο χρόνος και περίμεναν οι γυναίκες, για να πάρουμε την εικόνα της Παναγίας μας, με τα πόδια στο χωριό και να την φέρουμε πίσω στην εκκλησία μας.
Έτσι αποχώρησα με μία πικρία μέσα μου, γιατί δεν κατάφερα να ακούσω το θαυμαστό γεγονός του Σταυρού μας.
Πέρασε πολύς καιρός. Την μεγάλη μου την κόρη την έπαιρνα να μάθει μουσική. Ο πιο κοντινός τόπος για να μάθει το παιδί μουσική από το χωριό μας είναι ο Αρχάγγελος. Έτσι αποφάσισα να την πάρω εκεί. Το ωδείο βρισκόταν τότε κοντά στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού του Αρχαγγέλου και εκεί πολλές φορές την περίμενα να τελειώσει για να την βάλω μέσα στο αμάξι και να επιστρέψουμε πίσω στο χωριό μας τα Απόλλωνα. Μία μέρα λοιπόν εκεί που περίμενα να σχολάσει η κόρη μου από το μάθημα της, με πλησίασε μία γριούλα που πρώτη φορά την είχα δει. Μόλις με είδε ότι είμαι ιερέας πήρε την ευχή μου και άρχισε να μου μιλάει με απλότητα και ταπείνωση. Μου έλεγε διάφορα γεγονότα από την ζωή της, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να πέσει σε υπερηφάνεια ή να καυχηθεί για τους αγώνες που έκανε. Εγώ την άκουγα χαρούμενος βλέποντας μέσα στα γέρικα αλλά και τόσο φωτεινά μάτια της, ζωγραφισμένη την αγάπη προς τον Κύριο μας.
Λέγοντάς μου λοιπόν διάφορα, μου λέει και αυτό: "Κάποια στιγμή εμένα που με βλέπεις παπά μου, όταν ήμουν 16 χρονών περίπου κοριτσάκι πέθανα και ξαναγύρισα πίσω στη ζωή!
Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι και αυτή δεν με ήξερε, ούτε το όνομά μου ούτε σε ποια ενορία υπηρετώ.
Σοβαρά της λέω και πώς έγινε αυτό;
Nα παπά μου μου λέει, αρρώστησα τότε βαριά και με πήραν στο νοσοκομείο για να γίνω καλά, όμως εκεί χειροτέρεψαν τα πράγματα και πέθανα. Σας περιγράφω ακριβώς τα λόγια που μου είπε, και κάποια στιγμή φεύγει το πνεύμα μου από το σώμα μου. Το σώμα μου το έβλεπα από ψηλά και έβλεπα και άλλους ανθρώπους γύρω από το σώμα μου και φεύγει έξω από το νοσοκομείο πιο ψηλά ακόμη και ξέρεις που πάει;
Πού της λέω;
Ξέρεις πού είναι το χωριό Απόλλωνα;
Ξέρω!
Ε, πάει λοιπόν εκεί και εκείνη την ημέρα, ήταν η ημέρα του Σταυρού και έξω στην εκκλησία εκεί υπήρχαν πολλά Βασιλικά, γιατί παίρνει ο κόσμος βασιλικούς εκείνη την ημέρα και η αυλή της εκκλησίας ήταν γεμάτη από γλάστρες με βασιλικούς και μπαίνει το πνεύμα μου μέσα στον ναό και εκεί έχουν τον Τίμιο Σταυρό. Ο Σταυρός ήταν πάνω σε ένα προσκυνητάρι γεμάτο από βασιλικούς και προσκυνάει το πνεύμα μου τον Τίμιο Σταυρό και αφού τον προσκύνησα επιστρέφει το πνεύμα μου πίσω στο νοσοκομείο, στην πόλη της Ρόδου και μπαίνει μέσα στο σώμα μου και σηκώνομαι πάνω από το κρεβάτι και ανοίγω την πόρτα και πάω στις νοσοκόμες. Μόλις με είδαν οι νοσοκόμες όρθια, (αφού με είχαν βάλει μέσα στο νεκροτομείο πριν), άρχισαν να φωνάζουν και να ουρλιάζουν δυνατά και έγινε μέσα στο νοσοκομείο χαμός!
Όταν τα άκουσα όλα αυτά συγκλονίστηκα αλλά όμως παρακάτω με περίμενε μία πιο συγκλονιστική εξέλιξη.
Kαλά τόση ώρα μιλάμε μαζί και δεν μου είπες το όνομά σου!
Tο όνομά μου είναι Σταματία αλλά αν δεν με φωνάξεις Λελένα δεν με βρίσκεις στον Αρχάγγελο.
Τότε πραγματικά συγκλονίστηκα μέσα μου. Άκουγα με τα ίδια μου τα αυτιά το θαύμα που πήγε να μου διηγηθεί ο Βασίλης στο πανηγύρι της Παναγίας μας. Δόξασα μέσα μου τον Θεό, Τον ευχαρίστησα που με αξίωσε να ακούσω από τον ίδιο άνθρωπο το θαύμα που έκανε ο Τίμιος Σταυρός.
Σε κάποια στιγμή λοιπόν γυρνάει η Λελένα και μου λέει:
Kαλά παπά μου εσύ πού υπηρετείς; Πού είσαι Ιερέας;
Δεν της απάντησα μόνο της χαμογέλασα και τότε αυτή κατάλαβε και μου λέει:
Από τα Απόλλωνα είσαι;
Ναι (της λέω) από τα Απόλλωνα είμαι. Υπηρετώ τον Τίμιο Σταυρό.
Εκεί φάνηκε πραγματικά η απλότητα αυτής της γυναίκας. Σας είχα πει πως ήμασταν έξω στην αυλή του Αγίου Αντωνίου όταν έγινε αυτός ο διάλογος. Γυρνάει λοιπόν προς το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου και λέει:
Αντωνάκη μου! Τι μεγάλη χαρά μου έδωσες σήμερα! Σε ευχαριστώ Αντωνάκη μου! Σε ευχαριστώ Αντωνάκη μου! Τι μεγάλη χαρά! Τι μεγάλη χαρά! Και έκανε το σταυρό της και δόξασε το Θεό και δόξασα και εγώ ο ανάξιος που με αξίωσε ο καλός Θεός να δω και να ακούσω ένα από τα μεγαλεία της ορθόδοξης μας πίστης.
Για να έρθει η Ανάσταση στη ζωή μας πρέπει να σταυρωθούμε πρώτα όπως και ο Κύριος μας. Πείτε μας για αυτό.
Μου λέει ο λογισμός μου, ότι είναι δύσκολο στις εποχές που ζούμε να πιστέψουμε έναν Θεό που ποτέ δεν τον έχουμε δει, δεν τον έχουμε ακούσει, δεν τον έχουμε αγγίξει, πόσο μάλλον να το συναντήσουμε. Διαβάζοντας τους πατέρες της εκκλησίας μας, μαθαίνουμε τον τρόπο και τον χώρο που γίνεται αυτή η συνάντηση, μαθαίνουμε τον δρόμο που θα βαδίσουμε για να συναντήσουμε τον Χριστό που είναι η Ανάσταση. Ο δρόμος όμως αυτός, μας το λέει και άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος μας, είναι στενός και δύσκολος, είναι ένας Σταυρός συνεχόμενος, που όποιος θέλει, μπορεί να σηκώσει αυτό τον Σταυρό και να προχωρήσει στο δύσκολο μονοπάτι, που οδηγεί στην Ανάσταση που είναι ο Χριστός. Ας δούμε όμως τι κάνει ο ίδιος ο Θεός μας. Κατεβαίνει από την Βασιλεία του και φοράει την ανθρώπινη σάρκα και έρχεται σε εμάς. Μας δείχνει το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε, μας λέει τι πρέπει να κάνουμε, πώς να αγαπάμε αλλά και πώς να υπομένουμε. Δείτε τι πέρασε για μας! Μας δείχνει τον δρόμο και τι κάνει; Μπαίνει μπροστά ο ίδιος και πιο δρόμο διαλέγει; Διαλέγει τον σταυρώσιμο δρόμο. Σηκώνει τον σταυρό του για να έρθει η Ανάσταση. Σταυρός είναι ταπείνωση! Ταπεινώνεται ο Χριστός μας, είναι θεός ταπεινός. Δεν του αρέσουν οι επιδείξεις, για αυτό πολλοί άθεοι βλέπουν ένα Θεό σταυρωμένο και απορούν. Πώς είναι δυνατόν ένας θεός να είναι πάνω στο σταυρό; Μας δείχνει λοιπόν το δρόμο για να πάμε εκεί που ανήκουμε και εκεί που ανήκουμε είναι η Ανάσταση, είναι η χαρά, είναι η αθανασία, που όμως περνάει από τον δρόμο τον στενό, τον δύσκολο. Εδώ είναι το μεγαλείο, είναι ένας Σταυρός που δεν τον σηκώνουμε μόνοι μας. Πάλι μας το λέει ο ίδιος ότι δώστε μου σε μένα το βάρος σας, εγώ θα σηκώσω το βάρος για εσάς, φτάνει εμείς να του αφήσουμε μέσα από την καρδιά μας τα προβλήματα μας και τότε αυτός θα μας οδηγήσει μέσα από αυτό τον δύσκολο δρόμο, βάζοντας στην καρδιά μας την ελπίδα και την υπομονή, έως ότου φτάσουμε στη λύτρωση, στην Ανάσταση!
Ο σταυρός του κάθε ανθρώπου μοιάζει μερικές φορές ασήκωτος. Με ποιον τρόπο πιστεύετε πως μπορεί να τον αντέξει ο άνθρωπος;
Ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του σταυρό. Ακούμε πολλές φορές ο λαός μας να λέει: "Κάθε πόρτα έχει τα δικά της προβλήματα". Πραγματικά πολλές φορές ο σταυρός μας, μας φαίνεται ασήκωτος, δύσκολος και δυστυχώς πολλές φορές παραμονεύει η απελπισία και η απογοήτευση που στις μέρες μας αυτό έχει γίνει πολύ συνήθες. Όμως πώς σηκώνουμε το σταυρό μας; Πώς λέει η όμορφη ορθόδοξη πίστη μας ότι πρέπει να σηκώσουμε το σταυρό μας; Το μεγάλο μυστικό παρμένο από την παράδοση της εκκλησίας μας είναι να μη στηρίξουμε αυτό το βάρος, στα δικά μας τα μπράτσα αλλά να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στον καλό μας Θεό και ο Κύριος μας, θα μεταποιήσει, θα αλλάξει τη θλίψη μας, τον πόνο μας σε χαρά και ευφροσύνη. Όμως αυτό χρειάζεται ταπείνωση, χρειάζεται να πάμε μπροστά στον εσταυρωμένο Κύριο και να του πούμε την αδυναμία μας, να του πούμε τον πόνο μας, να του πούμε τη θλίψη μας, το βάσανό μας. Φυσικά και τα γνωρίζει! Αλλά όταν του το λέμε, κατά κάποιον τρόπο, ταπεινώνουμε το εγώ μας, την υπερηφάνεια μας και ο Κύριος συγκινείται. Βλέποντάς μας ότι αφήνουμε τις ελπίδες επάνω του, τότε σηκώνει το δικό μας σταυρό και ο σταυρός μας μετατρέπεται σε χαρά και ευφροσύνη! Μεγάλο παράδειγμα είναι όταν η νεαρή Μαύρα είπε στο σύζυγό της Τιμόθεο, όταν εκείνος, υπομένοντας με καρτερία φοβερά βασανιστήρια για την πίστη του στον Χριστό. Την καλούσε στο μαρτύριο: "Φοβάμαι αδερφέ μου, έλεγε να μη δειλιάσω, όταν δω τα βασανιστικά όργανα και τον οργισμένο ηγεμόνα, φοβάμαι μήπως λυγίσω, επειδή είμαι νέα" και ο Τιμόθεος της απάντησε: "Να στηρίξεις την Ελπίδα σου στον κύριο μας Ιησού Χριστό, και τα βασανιστήρια θα γίνουν λάδι, που θα χυθεί στο σώμα σου, θα γίνουν πνοή δροσιάς που θα σε ανακουφίσει από τους πόνους σου".
Να λοιπόν ένα παράδειγμα, πώς ο σταυρός μας, από πόνους και θλίψεις γίνεται δροσιά, γίνεται ευλογία, γίνεται δύναμης μέσα μας.
Ποιος είναι ο ρόλος της εκκλησίας στη δύσκολη καθημερινότητα των ανθρώπων; Γιατί είναι ευλογία να εκκλησιάζεται κάποιος;
Λέει έναν ωραίο λόγο ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος· λέει, θέλεις να μάθεις τι είναι η Εκκλησία και ποιο είναι το θαύμα της Εκκλησίας; Είναι πολύ απλό λέει. Κοίταξε γύρω σου ή μπες μέσα στην εκκλησία και θα δεις ότι η εκκλησία είναι ένας τόπος, όπου μπαίνει ο λύκος και βγαίνει πρόβατον. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις πρόβατον, μπαίνεις ληστής και βγαίνεις όσιος, μπαίνεις θυμώδης και βγαίνεις πράος, μπαίνεις αμαρτωλός, σαρκικός και βγαίνεις πνευματικός, μπαίνεις άνθρωπος και βγαίνεις άγγελος. Και λέει· τι λέγω άγγελος; Άγγελος μόνον; Μπαίνεις άνθρωπος και βγαίνεις Θεός, κατά Χάριν! Αυτή είναι η Εκκλησία.
Μπαίνοντας μέσα στην εκκλησία, είναι σαν να ανεβαίνεις στον ουρανό. Μέσα στην ατμόσφαιρα αυτή των ύμνων, των προσευχών βρίσκει κανείς πολύ μεγάλη ηρεμία. Οι βυζαντινές εικόνες, η μυρωδιά από το λιβάνι, τα καντηλάκια, οι ψαλμωδίες, σε κάνουν και βιώνεις καταστάσεις που δεν τις βρίσκεις ούτε στο φαγητό, ούτε στα ταξίδια, ούτε στα ρούχα, ούτε πουθενά στα υλικά πράγματα. Είναι κάτι διαφορετικό, που κάθε φορά έχει διαφορετική γεύση, γεύση που δεν περιγράφεται, φτάνει ο νους να είναι στραμμένος στον Χριστό και να μη διασπάται. Η εκκλησία, είναι γεμάτη από την χάρη του Αγίου πνεύματος. Άλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο, να πάρουμε τη χάρη του Αγίου πνεύματος, έστω και μία μικρή δροσοσταλίδα αν μας αγγίξει είναι αρκετή σαν τη βροχούλα που πέφτει μία μέρα και όμως κρατάει τη γη δροσερή για μήνες.
Η εκκλησία μας λειτουργεί όπως έλεγε ο άγιος μας Πορφύριος σαν ένα νοσοκομείο, μπαίνει μέσα ο άνθρωπος άρρωστος και φεύγει υγιής.
Όλο αυτό νομίζω ότι είναι ένα μυστήριο, ο ρόλος της εκκλησίας είναι να μεταστρέφει, να μεταποιεί τον άνθρωπο, να τον κάνει υπομονετικό, να τον κάνει χαρούμενο, να τον κάνει να αγαπά, γιατί ο Χριστός είναι αγάπη. Και στο τέλος να αγαπάει τον ίδιο του τον σταυρό, να χαίρεται για το σταυρό του.
Ε, αυτό δεν είναι φοβερό!
"Κάνε το σταυρό σου και όλα θα πάνε καλά! " Είναι μία φράση που όλοι λέμε σε κάποιον για να τον παρηγορήσουμε. Τι είναι αυτό όμως που πρέπει να συνοδεύει τον σταυρό μας έτσι ώστε να πάρουμε δύναμη από αυτόν;
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε για τον τρόπο που κάνουμε τον Σταυρό μας: «Όταν ενώνεις τα τρία δάκτυλα για να κάνεις τον Σταυρό, ομολογείς ότι ο Θεός είναι Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Όταν φέρεις τα τρία δάκτυλα ψηλά στο μέτωπο και το ακουμπάς, ομολογείς πως ο Χριστός ήταν ψηλά, είναι Θεός, κάθεται στο θρόνο του Ουρανού. Όταν κατεβάζεις τα τρία δάκτυλα χαμηλά, ομολογείς πως ο Χριστός άφησε το θρόνο του Ουρανού, κατέβηκε κάτω χαμηλά και φόρεσε σάρκα ανθρώπινη. Όταν φέρεις τα τρία δάκτυλα στον δεξιό ώμο, ομολογείς την ύπαρξη του Παραδείσου και παρακαλείς τον Θεό να σε βάλει εκεί, στα δεξιά Του με τους δικαίους. Όταν φέρεις τα τρία δάκτυλα στον αριστερό ώμο, ομολογείς την ύπαρξη της αιώνιας κόλασης και παρακαλείς τον Θεό να μη σε βάλει εκεί με τους αμετανόητους αμαρτωλούς. Και όταν, τέλος, όλη την παλάμη τη φέρεις στο στήθος, δηλώνεις την άπειρη ευχαριστία σου για τα αγαθά που Εκείνος σου προσφέρει».
Για να πάρουμε δύναμη από τον Σταυρό που κάνουμε πρέπει να κάνουμε το σημείο του σταυρού σωστά, με τον τρόπο που μας έχει παραδώσει η αγία Εκκλησία μας, με ζωντανή πίστη στον εσταυρωμένο Κύριο και στη δύναμη της χάριτος του σταυρού του με ταπείνωση και τελικά με εμπιστοσύνη ότι πράγματι θα ενεργήσει η χάρις του.
Τι θα θέλατε να συμβουλέψετε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν πολλές δυσκολίες στη ζωή τους και κουβαλούν ένα μεγάλο Σταυρό στην πλάτη;
Έλεγε ο Άγιος μας Παϊσιος:
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογα με την αντοχή του, όχι για να βασανιστεί, αλλά για να ανέβει από τον σταυρό στον Ουρανό, γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρόμαστε και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξει από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώσει και τόκο.
Με τόσο απλά λόγια ο μεγάλος αυτός Άγιος της εκκλησίας μας, μας παρηγορεί. Όλοι όσοι θέλουμε να λεγόμαστε χριστιανοί θα σηκώσουμε ένα σταυρό. Βλέποντας γύρω μας, κάποιος αδελφός μας σηκώνει σίγουρα έναν σταυρό μεγαλύτερο από τον δικό μας, αυτό σίγουρα μας παρηγορεί, αλλά αυτό που μας πάει ένα βήμα παραπέρα είναι όταν δούμε τον Θεό μας σταυρωμένο για την δική μας σωτηρία, τότε σίγουρα παίρνουμε δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουμε τον καλό αγώνα μας.
Πείτε μας μία μικρή προσευχή που μπορεί να λέει κάποιος όταν κάνει τον σταυρό του.
Μια μικρή αλλά νομίζω η πιο δυνατή προσευχή σύμφωνα με τους πατέρες της εκκλησίας μας είναι :
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»
τα λέει όλα.
Αρκεί να το λες με πίστη και αφοσίωση. Και μάλιστα την ώρα εκείνη να φαντάζεσαι ότι έχεις μπροστά σου τον εσταυρωμένο.
Ποια είναι η δική σας ευχή για τις δύσκολες μέρες που ζούμε.
Εύχομαι με όλη μου την καρδιά σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε, να εμπιστευτούμε περισσότερο τον καλό μας Θεό, να νιώσουμε όπως μου είπε ένας γέροντας στο άγιο όρος σαν ένα ψαράκι με στην γυάλα με το νερό.
Το ψαράκι είμαστε εμείς το νερό με την γυάλα ο καλός Θεός.
Καλή και ευλογημένη τεσσαρακοστή και με το καλό, καλή Ανάσταση!
Υγ.
Κυρία Ζωή !
Θα ήθελα με το δικαίωμα που μου έδωσε ο καλός μας Θεός ως ανάξιος ιερέας του να σας πω: Να είστε ευλογημένη για το Θεάρεστο έργο που κάνετε ως εκπαιδευτικός και ως συγγραφέας, η πατρίδα μας έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν και εσάς. Εύχομαι το πανάγιον πνεύμα να σας οδηγεί και έτσι να αναπαύετε αλλά και να δροσίζετε τις ψυχούλες του πονεμένου κόσμου μας στις δύσκολες αυτές εποχές.
Με αγάπη Χριστού π. Ηλίας
Συνέντευξη Ζωή Κοντόγιαννου
Comments
Post a Comment