"Μυστικοί πράκτορες σε δράση" Συνέντευξη με τη συγγραφέα Σεβαστή Κωνσταντινίδου
Από πού κατάγεσαι και με τι ασχολείσαι;
Κατάγομαι από τον Σοχό, ένα ορεινό χωριό της Θεσσαλονίκης. Εκεί μεγάλωσα και έζησα μέχρι που έφυγα για σπουδές. Είμαι εκπαιδευτικός, θεολόγος, και εργάζομαι στο Γυμνάσιο Γαλατινής και παρ. Εράτυρας στην Κοζάνη.
Πώς προέκυψε η ενασχόληση σου με τη συγγραφή και τι σημαίνει για σένα αυτό;
Ήμουν παιδί εσωστρεφές, ένα χαρτί και ένα μολύβι ήταν πάντα στο χέρι μου. Έγραφα σκέψεις, στίχους, ιστορίες… Ταυτοχρόνως διάβαζα. Βιβλία από τη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου. Βιβλία από τη βιβλιοθήκη του σχολείου. Αργότερα βιβλία από την προσωπική μου πια βιβλιοθήκη. Σε κάποια στιγμή πήγα λίγο παραπέρα. Οι σπουδές μου στη Δημιουργική Γραφή με οδήγησαν στον δρόμο της έκδοσης. Για μένα η γραφή είναι βουτιά στο μέσα κι ανάσα στο έξω ανασύροντας στην επιφάνεια όσα βρίσκεις εντός σου. Μια προσπάθεια να αρθρώσεις λόγο, μια ομιλία, μια επικοινωνία. Ωστόσο, φανερή και συνάμα μυστική. Μιλάς αλλά ταυτοχρόνως κρύβεσαι μέσα στις λέξεις. Στο τέλος, βέβαια, η γεύση των λέξεων αποκαλύπτει τη δική σου ματιά στη ζωή.
"Οι μυστικοί πράκτορες σε δράση" είναι το πρώτο σου παιδικό βιβλίο. Μίλησέ μας για αυτό.
Οι «Μυστικοί πράκτορες σε δράση» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μολύβι με εικονογράφηση της Ιωάννας Σταυρούλας Αθανασοπούλου εδώ κι έναν μήνα. Ευχαριστώ πολύ την Ιωάννα που αγάπησε την ιστορία και την ανέδειξε με τις όμορφες εικόνες της. Έχουμε μια οικογένεια: έναν μπαμπά, μια μαμά, δυο αγόρια, μια μικρή αδερφή, μια μεγάλη γιαγιά. Που ξεχνάει συνεχώς. Που ξεπορτίζει συχνά. Όμως οι μυστικοί πράκτορες είναι εδώ, έτοιμοι να δώσουν λύσεις βοηθώντας τη μεγάλη γιαγιά και τη μικρή αδερφή. Γιατί μόνο αν δούμε τους ηλικιωμένους σαν μικρά παιδιά μπορούμε να προχωρήσουμε δίπλα τους με αγάπη! Είναι μια ιστορία για τα δύσκολα που γίνονται λίγο πιο εύκολα όταν ο ένας στέκεται δίπλα στον άλλον.
Ποια ήταν η αφορμή για να το γράψεις;
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε σαν οικογένεια ανάλογη εμπειρία. Η γιαγιά των παιδιών μου είχε άνοια. Έζησε μαζί μας κοντά δυο χρόνια, στο ίδιο σπίτι. Ήθελα να γράψω κάτι για τα παιδιά σχετικά με αυτό το μεγάλο θέμα· με ανάλαφρο, όμως, ύφος και πολύ πολύ χιούμορ. Γιατί το χιούμορ μας βοηθάει να βλέπουμε αλλιώς τον κόσμο, τον αποδομεί και τον ανασυνθέτει.
Τα παιδιά στην ιστορία σου γίνονται μυστικοί πράκτορες και βοηθάνε τη μητέρα τους να τα βγάλει πέρα με τη γιαγιά και τη μικρή αδερφή τους. Πιστεύεις πως τα παιδιά πρέπει να βοηθάνε με τον τρόπο τους στις δυσκολίες της οικογένειας;
Ναι, πιστεύω στη φαντασία και τη δυναμικότητα των παιδιών. Στις φρέσκιες ιδέες που έχουν και στη δημιουργικότητά τους. Αν τα ρωτήσουμε, τι θα έκανες εσύ σε αυτή τη περίπτωση, θα μείνουμε έκπληκτοι από τις απαντήσεις τους. Αυτό που θεωρώ, επίσης, πολύ σημαντικό είναι να δίνουμε δυνατότητες αυτενέργειας και να προτείνουμε μικρές δουλειές ανάλογα με την ηλικία τους. Δυστυχώς, μεγαλώνουμε τα παιδιά πολλές φορές μέσα σε ένα περιβάλλον ασφυκτικά προστατευμένο στερώντας από αυτά τη δυνατότητα της προσφοράς και της βοήθειας.
Ωριμάζουν πιο γρήγορα οι μικροί μας φίλοι όταν αναλαμβάνουν υποχρεώσεις στο σπίτι;
Πιστεύω πως αναλαμβάνοντας μικρές υποχρεώσεις γίνονται πρόσωπα που δρουν, δημιουργοί. Γίνονται πρωταγωνιστές, αυτοί που κινούν τα νήματα, κάνουν πράγματα μικρά και σημαντικά. Έτσι μαθαίνουν να ενεργούν, να δίνουν λύσεις, να προσφέρουν αλλά και να χαίρονται με αυτό. Μέσα σε μια οικογένεια έχουμε ανάγκη ο ένας τη βοήθεια του άλλου. Παύουν, λοιπόν, να είναι απλοί δέκτες εντολών και γίνονται ουσιαστικοί βοηθοί.
Ποια είναι η συμβουλή που έχεις να δώσεις στα παιδιά που η οικογένειά τους αντιμετωπίζει δυσκολίες;
Να είναι δίπλα στην οικογένεια με τον δικό τους μοναδικό κι ανεπανάληπτο τρόπο. Να μοιραστούν τις δροσερές ιδέες τους. Να βάλουν το χιούμορ στη ζωή των μεγάλων. Μόνο κερδισμένοι θα είμαστε, αν αφεθούμε στη χαρά τους. Νομίζω, εμείς οι γονείς μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον μάθησης και προσφοράς. Να δείξουμε πόσο θέλουμε να ακούσουμε τη γνώμη τους, πόσο τους υπολογίζουμε, πόσο πιστεύουμε στη βοήθειά τους.
Στο τέλος της ιστορίας σου η μαμά επιβραβεύει τα παιδιά με ένα φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά. Πόσο σημαντικό είναι οι γονείς να επιβραβεύουν τα παιδιά τους;
Είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε επιβράβευση αλλά και να δεχόμαστε επιβράβευση. Χαιρόμαστε όλοι, πόσο περισσότερο τα παιδιά. Τονώνεται η αυτοπεποίθησή τους, αναπτύσσονται υγιώς και αισθάνονται όμορφα. Επιβράβευση όμως απλή και ουσιαστική — ένα μπράβο, μια αγκαλιά, ένα φιλί. Όχι ανταλλάγματα και δοσοληψίες που μπορεί να οδηγήσουν σε στρεβλή βίωση της προσφοράς και της βοήθειας αποκτώντας έννοια διαπραγμάτευσης.
Πιστεύεις πως τελικά τα βιβλία μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο σκέψης και τη συμπεριφορά των παιδιών;
Τα βιβλία είναι παράθυρα που σε καλούν να δεις παραπέρα. Μονοπάτια είναι που σε καλούν να τα εξερευνήσεις. Μυστικά περάσματα που σε καλούν να ξετρυπώσεις καλά φυλαγμένους θησαυρούς. Και, ναι, πιστεύω ότι μας αλλάζουν· ποτέ δεν είμαστε οι ίδιοι όταν τελειώνουμε ένα βιβλίο. Θεωρώ πως τα παιδιά που έρχονται σε επαφή με τα βιβλία κι ανακαλύπτουν τον μυστικό αυτόν κόσμο, αρχίζουν και βλέπουν κι άλλες πλευρές της μικρής ζωής τους. Εντυπωσιάζονται, σκέφτονται και υιοθετούν συμπεριφορές. Κοιτούν τον κόσμο με άλλα μάτια.
Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια;
Μια συλλογή από διηγήματα μικρής φόρμας έχει δρομολογηθεί για έκδοση τον Οκτώβριο. Ωστόσο, υπάρχουν στο συρτάρι μου κι άλλες παιδικές ιστορίες. Οι περισσότερες είναι αυθόρμητες καληνύχτες, προφορικές αφηγήσεις της στιγμής, όταν τα παιδιά μου ήταν ακόμη μικρά. Ευτυχώς κάποια στιγμή τις κατέγραψα. Με ενδιαφέρει πολύ το παιδικό βιβλίο και θα ήθελα να τις δω κι αυτές να παίρνουν τον δρόμο της έκδοσης.
Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την όμορφη συζήτηση, Ζωή!
Συνέντευξη Ζωή Κοντόγιαννου
Comments
Post a Comment