"Ένα παιδί μετράει τα άστρα" Μενέλαος Λουντέμης...σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή...

 Ένα παιδί μετράει τα άστρα

Πήχτωνε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός από τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ΄ουρανού. Όλα ήταν γάλα…γάλα…λουλάκι…και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε…ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι…

Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ΄άστρα…Να τα μετρήσει όλα…σιγά σιγά…ένα ένα…Όλα…

Και τα βρήκε σωστά.

«Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου»

Απόσπασμα:

Πέρα από τα βυσσινιά, ουρανομίλητα βουνά ξεκινάει το ποτάμι του χωριού μας. Έχει να κάνει έναν δρόμο γεμάτο σκαλοπάτια και να πάει να χυθεί κάτω στην ανυπόμονη θάλασσα. Κάτι πουλιά το κυνηγάνε κι ύστερα κουράζονται και μένουν. Κείνο δεν μένει. Τρέχει και ψέλνει, τρέχει και καλοναρχά, τρέχει και ποτίζει. Περνά από ένα σπίτι…Είναι παλιό, με σταχτιά ντουβάρια. Κι ένα δέντρο. Ποτίζει το δέντρο και το σπίτι. Το δέντρο το θέλει το νερό, το σπίτι δεν το θέλει. Είναι μια άρρωστη μέσα. γι΄αυτό. Μια άρρωστη που αποβραδίς θέλει να πεθάνει και το πρωί φωνάζει: «Γλυτώστε με!» Τη λένε Σέβδω. 

Η εικόνα είναι αυτή. Απέξω περνάει ένα ξυλένιο γεφυράκι. Ένα πετεινάρι πηγαίνει κάθε μέρα και μετρά το μπόι του – αν μπορεί να πέσει. Είναι δέκα μέρες τώρα που η άρρωστη βρίζει τον Χάρο. Κείνος χαμογελάει…»Άστηνα λέει, θα ΄ρτει παρακαλώντας».

Η γριά καρφώνει τα μάτια στο ταβάνι… «Έλα άγγελε…εσένα, λέω, σπλαχνικέ, πάρε με». Ο άγγελος φτεροκοπάει απέξω και δεν μπαίνει. Η καημένη η γριά…κι έχει ένα δύσκολο όνομα. 

Ήρθε στον κόσμο για να πιει νερό, κι ήπιε φαρμάκι. Αντίς για κόρη, γέννησε μια κόλαση, που την παίδεψε όπως ο μύλος το σπυρί το στάρι. Και τη βάφτισε Ουράνα-κρίμας στ΄όνομα. 

Στο μέσα καμαράκι κάθεται ένα μικρό γυμνασιόπαιδο. Έχει θέρμες. Κανείς δεν το γιατρεύει, μα ούτε και το θέλει. Κείνος είναι άρρωστος από την αρρώστια της γριάς. Ακούει τα παράπονά της και δεν ξέρει τι να κάνει, γιατί είναι η πρώτη φιλενάδα του. Θέλει να τη γλυτώσει και δεν ξέρει πως.

Η Ουράνα λέει: «Τα καλύτερα γιατρικά τα πουλάνε στα μνήματα». Το παιδί την ακούει και θέλει να της κάψει το στόμα με ένα δαυλί. Θέλει να γλυτώσει τη φιλενάδα του, μα πως να το κάνει; Πώς να το κάνει που δεν έχει ούτε μισή δραχμή; Γυρίζει και πουλά κουλούρια μ΄ένα καλάθι, για να μαζέψει λίγες δραχμές να της πάρει γιατρικό. Γυρίζει παραπονεμένος μες στα σοκάκια και φωνάζει: «Πάρτε κουλούρια…, είναι πολύ φρέσκα». Η φωνή του κλαίει, μα τα παιδιά τον περιγελάνε. Δεν καταλαβαίνουνε τι θα πει «πεθαίνει η φιλενάδα του». Γιατί να είναι τόσο άσκημος ο κόσμος; Έρχεται και μανταλώνεται μες το καμαράκι κι η φωνή του ακόμη κλαίει μονάχη της στον δρόμο. «Πάρτε ένα κουλούρι, πεθαίνει η γρια…»

Μενέλαος Λουντέμης

Πνευματική κληρονομιά

Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς και μια κόρη, τη Μυρτώ. Ο Λουντέμης ανήκει στους Έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το έργο του καθίσταται ιδιότυπο λόγω του «ερασιτεχνικού» τρόπου γραφής του συγγραφέα, τον οποίο υπηρέτησε με πλήρη συνείδηση, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεντον ενδιαφέρει η Τέχνη. Αντίθετα, σκοπός του είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλσμού (Μαξίμ Γκόρκι, Κνουτ Χαμσουν).

Χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε και το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. Ο Λουντέμης έχει την τάση να στρέφεται γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο- αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και μας δίνει την προσωπική οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου.

(Πηγή: Βικιπαίδεια)