Ιστορίες της ζωής

 Δώδεκα ιστορίες βγαλμένες μέσα απο τον φοριαμό των αναμνήσεών μου, γεμάτες απο αναζήτηση, ξενητειά και περιπέτεια.  Γεμάτες απο τον πόνο του αποχωρισμού αλλά και την μεγάλη χαρά της επιστροφής και της επανασύνδεσης με τους αγαπημένους.  Δώδεκα αφηγήματα που έχουν  κοινά  στοιχεία, τη θάλασσα και τα πλοία. Κάποιοι τα επέλεξαν σαν σπουδή και καριέρα. Κάποιοι άλλοι τα χρησιμοποίησαν τυχοδιωκτικά σαν μέσον για να φτάσουν στα όνειρα και τους στόχους τους. Όποιος  όμως βράχηκε από τα νερά της και γεύτηκε την αλμύρα της, τη θάλασσα δεν την ξέχασε ποτέ.  Απευθύνομαι στους φίλους, αναγνώστες για να παρουσιάσω αυτές τις ιστορίες -τις πρώτες, γιατί θα ακολουθήσουν και άλλες- μέσα απο μια καλαίσθητη έκδοση που μου έκαναν την τιμή να επιμεληθούν και να υλοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο, οι εκδόσεις "Νέα διάσταση". Από τα ηλιόλουστα σοκάκια των Κυκλάδων έως τις πλάνες αγκαλιές της Βραζιλίας και από το αγνάντι της απέραντης θάλασσας, από το κατάστρωμα ενός καραβιού ...

  Όταν οι λέξεις μιλούν για τον έρωτα...  Αντίκρυ σου το Αιγαίο Πέλαγος. Το απέραντο μπλε που σήμερα θέλει να μοιάζει με χρώμα ασημί για να μην πλήττει κι αυτό από την μονοτονία. Το μόνο που χαλάει την ηρεμία μα τραγουδάει ρυθμικά και ξεκουράζει είναι το κύμα που σκάει πάνω στα βράγχια. Ευλογία μεγάλη να μπορεί ο άνθρωπος να ζει τέτοιες στιγμές.  Το κυματιστό τραγούδι χαϊδεύει απαλά τ΄αυτιά και σε ανέλπιστη στιγμή σου σιγομουρμουράει: «Ξεκίνα να γράφεις κι εγώ θα είμαι εδώ πιστό να τραγουδώ και να σε εμπνέω. Μην καθυστερείς!» Μα τι να γράψεις αλήθεια; Τι να αποτυπώσεις στο χαρτί; Τι φωνή να του δώσεις; Της λογικής ή της καρδιάς; Πριν το καταλάβω οι λέξεις ξεγλιστρούν αυθόρμητα πάνω στη λευκή κόλλα του τετραδίου και παίρνουν σιγά σιγά τη θέση τους. Ακολουθώ σαν απλός θεατής. Σχηματίζουν τη λέξη ΕΡΩΤΑ.  Τι να γράψει κανείς για τον έρωτα;  Οι λέξεις μιλούν για εκείνον τον αδιάκριτο τοξοβόλο που έρχεται να σε βγάλει από τη βολεμένη σου ζωούλα, να σου την κάνει τα πά...

"Η περιπέτεια του Κοκό" Εσείς γνωρίζετε την κρυμμένη και παμπάλαια πόλη Αβγανιστάν; Γνωρίζετε για όλα τα αβγά που ζουν εκεί;  Εγώ νιώθω τυχερή που γνώρισα αυτήν την πόλη και τον υπέροχο κόσμο των αβγών μέσα από το βιβλίο της Χαράς Σωτηροπούλου "Η περιπέτεια του Κοκό"  Σ' αυτήν την μικρή πόλη δύο αβγά η Κική κι ο Κοκό γνωρίζονται εντελώς τυχαία κι ερωτεύονται... Τι γίνεται όμως όταν η Κική εξαφανίζεται εντελώς ξαφνικά; Ο Κοκό θα πάρει την πιο γενναία απόφαση της ζωής του και θα πάει να τη βρει... Τι κι αν ο δρόμος του κρύβει ένα σωρό κινδύνους; Τι κι αν ξέρει πως μπορεί να ραγίσει από λεπτό σε λεπτό και να χάσει τη ζωή του...  Το θάρρος, η τόλμη, η δύναμη και η απέραντη αγάπη για την Κική είναι οι αρετές που τον συνοδεύουν στο ταξίδι του... Δύο αβγά σε μια υπέροχη ιστορία που διδάσκουν μεγάλους και μικρούς το μεγαλείο της αληθινής αγάπης... Η υπέροχη εικονογράφηση έγινε από τη Vivi Markatos Heinemann Εκδόσεις Φυλάτος Σωτηροπούλου Χαρά Η Σωτηροπούλου Χαρά γεννήθηκ...

Συνέντευξη με τον Αντώνη Αργυρού. Ο Αντώνης είναι ένας ταλαντούχος τραγουδιστής που είχα τη χαρά και την τιμή να συνεργαστώ μαζί του γράφοντας του στίχους. Αντώνη σε ευχαριστώ πολύ που μας δίνεις τη δυνατότητα να σε γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από αυτήν την συνέντευξη.   1.Μίλησέ μας λίγο για σένα. Από που κατάγεσαι; Πριν ξεκινήσω να απαντώ σε κάθε ερώτημα σου Ζωή, έχω την ανάγκη να σε ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου, για την υπέροχη συνεργασία μας και την εποικοδομητική επικοινωνία που έχουμε καταφέρει.  Λοιπόν καταγόμενος και εγώ όπως και εσύ από το μεγαλύτερο χωριό της Ρόδου, με το βαρυσήμαντο αυτό όνομα, Αρχάγγελος, θέλω να πω απλά πως νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη. Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά θα αναφέρω μόνο δύο: την πολύτιμη μουσική μας παράδοση αλλά και την ιδιαίτερη ντοπιολαλιά μας, που τόσο αγαπώ. 2. Ασχολείσαι από μικρός με τη μουσική; Τί ήταν αυτό που σε έκανε να αγαπήσεις τη μουσική και το τραγούδι.  Ναι ασχολούμαι με την μουσική, τον παραδοσιακό χορό και το τραγούδ...

Μη σβήσεις...το φως Υπερίπταται το όνειρο.. και μείς θερμοί αποδέκτες της γοητείας του, λικνιζόμαστε με πορφυρό πέπλο  στο χορό της αγάπης. Κι οι τζογαδόροι  ποντάρουν στις ελπίδες που δραπετεύουν από τα παραμύθια.. Τις ποδοπατούν  κάτω από τα κόκκινα χαλιά... Κι αυτές μετενσαρκώνονται σε ουράνιο τόξο  μετά την καταιγίδα ..... Και εγώ τα ποιήματά μου απλώνω  στις ανατολές με το ολοκόκκινο του φιλιού σου  να αιωρείται... έως την ανάσα μου.. Κράτα τη σιωπή σου απόψε και μη σβήσεις των ματιών σου.... το φως! |Χρύσα Μπαφούτσου| Μέρες εγκλεισμού. Χρύσα Μπαφούτσου   Γεννήθηκα ζω και εργάζομαι στη Μαλεσίνα Φθιώτιδας. Από μικρή με μάγευε ο κόσμος των βιβλίων  Εμπνευστής των μαγικών ταξιδιών στη λογοτεχνία ο Οδυσσέας Ελύτης. Τρεις συμμετοχές μου στους δελφικούς αγώνες ποίησης απέσπασαν τιμητικές διακρίσεις ενώ δυο ποιήματά μου έχουν οπτικοποιηθεί μουσικά.  Από τις εκδόσεις Όστρια έχουν εκδοθεί έξι ποιήματά μου σε ποιητικές ανθολογίες. Επίσης ένα ...

 Από τη στιγμή που ο Φάνης αποκτά το πολυπόθητο τάμπλετ η ζωή του αλλάζει δραματικά. Κλείνεται με τις ώρες στο δωμάτιό του, απομονώνεται από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ξεχνά τους φίλους του, παίρνει χαρά μόνο όταν κερδίζει πόντους σε κάποιο παιχνίδι, αδιαφορεί για το σχολείο, ξεχνά σημαντικά γεγονότα της οικογένειάς του. Ώσπου εμφανίζεται στη ζωή του ο Ταϊφόν από τη χώρα του Χωρίς. Η χώρα αυτή είναι η εικονική πραγματικότητα στην οποία εδώ και καιρό ζει ο Φάνης. Μπορεί να κάνει τα πάντα με το τάμπλετ του, ωστόσο το τίμημα είναι η μοναχική ζωή, η απομόνωση, η στέρηση σημαντικών εμπειριών, η απώλεια της παιδικότητάς του. Έτσι ο Ταϊφόν προσπαθεί να πείσει τον Φάνη να περιορίσει τη χρήση του, αντιπαραβάλλοντας του την πολύχρωμη, γεμάτη εμπειρίες ζωή την οποία έχει πάψει να ζει με τη γκρίζα χωρίς εναλλαγές εικονική πραγματικότητα στην οποία έχει χαθεί. Ο Φάνης βλέποντας τις γκρίζες στιγμές της καθημερινότητάς του, τρομάζει. Διαπιστώνει το λάθος του. Ο Ταϊφόν τον παρακινεί να γευτ...

   "Ένας ιδιαίτερος πύργος στην Ιαλυσό." Τα παιδιά ποτέ δεν βαρυγκομούν για το παιχνίδι.  Παίζοντας, κάποια απομακρύνθηκαν. Έφτασαν στον ανατριχιαστικότερο πύργο των Τριαντών. Δίπατος, ευρύχωρος, με διώροφα ζοφερά υπόγεια. Στο χείλος του γκρεμού. Πυκνό δάσος τριγύρω. Η βαριά καγκελόπορτα ορθάνοιχτη. "Σαν άλλης εποχής!" "Τον εξερευνούμε; " απάντησε γενναία το αγόρι. Σπασμένα παράθυρα, ξεφλουδισμένες ταπετσαρίες. "Ακαταστασία!" ξαναψιθύρισε το κοριτσόπουλο.  Η εγκατάλειψη τους καλούσε σαν σειρήνα. Η υγρασία παρούσα κατέστρεφε άπληστα. Μερικές νυχτερίδες ενοχλήθηκαν. Πέταξαν μακριά σαν ελπίδες ουτοπικές. Περιηγήθηκαν στο αχανές σαλόνι. Κενό αντικειμένων, συνάμα γεμάτο αύρες όπως στον σκοτεινό γαλαξία. Ανέβαιναν ακροπατώντας. Ξεκλείδωσε μια πόρτα. Άνοιξε αργά ηχώντας φάλτσα. Αθρόα βαρύτιμα έπιπλα, μεταξωτά,  φίνες δαντέλες. Κρεβάτι μ' ουρανό. Θαύμαζαν. Μια χαριτόβρυτη νέα στο μπαλκόνι απολάμβανε τη θεία μουσική ενός νέου στον κήπο.  "Συλφίδα...

  Κυκλοφορεί από τις  Εκδόσεις Κομνηνός Η νεράιδα Μάργκω ήταν χαμογελαστή και ευτυχισμένη, όχι όμως και οι αδελφές της που απολάμβαναν τις ανέσεις, τα αμέτρητα ταξίδια και τα άφθονα υλικά αγαθά αλλά μόνο για λίγο. Έπειτα, η χαρά έδινε τη θέση της στην γκρίνια, τη μοναξιά και τα νεύρα. Όμως, δεν ήταν μόνο οι δικοί της που ένιωθαν λυπημένοι… Στα χαρτάκια με τις ευχές μικρών και μεγάλων, που άφηναν τις νύχτες στο δάσος τα πουλιά, έβρισκε την ίδια δυστυχία. Έσπαγε το κεφάλι της να βρει μια λύση. Δεν ήθελε να βλέπει άλλο πια λυπημένα πρόσωπα. Τη μέρα όμως που άκουσε δυο πουλιά να μιλούν για τη δυστυχία του κόσμου, αποφάσισε να τα πλησιάσει και κάτι… άλλαξε. Τι σκαρφίστηκαν οι τρεις φίλοι; Ποιος ξέρει… Το σίγουρα πάντως είναι πως έκαναν κάτι σπουδαίο, καθώς από την επομένη, όσοι δοκίμαζαν το δημιούργημά τους, «το ποτό της χαράς», άλλαζαν ξαφνικά και με τρόπο μαγικό τη διάθεσή τους. Ένα παιδαγωγικό παραμύθι από τη  Μαρία Μαυρουδή-Χουστουλάκη . Μαρία Μαυρουδή - Χουστουλάκη Η Μαυρ...

 Ένα παιδί μετράει τα άστρα Πήχτωνε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός από τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ΄ουρανού. Όλα ήταν γάλα…γάλα…λουλάκι…και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε…ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι… Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ΄άστρα…Να τα μετρήσει όλα…σιγά σιγά…ένα ένα…Όλα… Και τα βρήκε σωστά. «Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου» Απόσπασμα: Πέρα από τα βυσσινιά, ουρανομίλητα βουνά ξεκινάει το ποτάμι του χωριού μας. Έχει να κάνει έναν δρόμο γεμάτο σκαλοπάτια και να πάει να χυθεί κάτω στην ανυπόμονη θάλασσα. Κάτι πουλιά το κυνηγάνε κι ύστερα κουράζονται και μένουν. Κείνο δεν μένει. Τρέχει και ψέλνει, τρέχει και καλοναρχά, τρέχει και ποτίζει. Περνά από ένα σπίτι…Είναι παλιό, με σταχτιά ντουβάρια. Κι ένα δέντρο. Ποτίζει το δέντρο και το σπίτι. Το δέντρο το θέλει το νερό, το σπίτι δεν το θέλει. Είναι μια άρρωστη μέσα. γι΄...

  ΜΑΝΑ ΠΡΟΣ ΜΑΝΑ -Θα φύγω από κοντά σου μάνα Θάλασσα, σηκώνεις κύμα και το ρίχνεις στην καρδιά μου... Θαρρείς πως βράχια τιθασεύεις πέτρινα, μα συ τ' αυγά μου αλύπητα λαβώνεις. -Πίσω τραβιέμαι το παράπονό σου ψηλά έχει φτάσει. Για λίγες μέρες γαληνεύω Αλκυόνη. Παρηγορήσου δε θ'αγγίξω πια τ' αυγά σου. Χάδι του Ήλιου απαλά θα τα ζεστάνει! Ζωή Ράλλη  Γεννήθηκα το 1969 στην Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στον Φοίνικα, μια απλή και λαϊκή γειτονιά. Από μικρή ηλικία, αγάπησα τα βιβλία και το διάβασμα, γιατί με τη βοήθεια τους άντεξα  δύσκολες καταστάσεις. Μεγαλώνοντας σπούδασα νηπιαγωγός και εργάζομαι σε ένα δημόσιο νηπιαγωγείο της πόλης μου. Δεν έπαψα στιγμή να αγαπάω το διάβασμα και να προσπαθώ να κάνω και τα παιδιά να το αγαπήσουν.  Πολύ συχνά τις σκέψεις μου  για όσα συμβαίνουν γύρω μου  τις κάνω ποιήματα για μικρά και μεγάλα παιδιά.

 Ο κυκλοθυμικός βασιλιάς Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που βασίλευε σε μια πολύ μακρινή χώρα. Ήταν καλός βασιλιάς αλλά είχε ένα πρόβλημα: ήταν βασιλιάς με διπλή προσωπικότητα. Υπήρχαν μέρες που σηκωνόταν από το κρεβάτι διαχυτικός, κεφάτος, ευτυχισμένος. Από το πρωί οι μέρες εκείνες φαίνονταν υπέροχες. Οι κήποι του παλατιού έμοιαζαν ομορφότεροι. Οι υπηρέτες του-ένα παράξενο φαινόμενο- γίνονταν ευγενικοί και αποτελεσματικοί. Ενώ προγευμάτιζε, διαπίστωνε ότι στο βασίλειό του φτιαχνόταν τα καλύτερα άλευρα κι έβγαιναν τα νοστιμότερα φρούτα. Τις μέρες εκείνες ο βασιλιάς μείωνε φόρους, μοίραζε πλούτη, έκανε χάρες κι έφτιαχνε νόμους για την ειρήνη και την ευημερία των γερόντων. Κάτι τέτοιες μέρες ο βασιλιάς έκανε αποδεκτά όλα τα αιτήματα των υποτακτικών φίλων του. Ωστόσο υπήρχαν κι άλλες μέρες. Ήταν οι μαύρες μέρες. Από το πρωί αντιλαμβανόταν ότι θα προτιμούσε να είχε κοιμηθεί λίγο παραπάνω. Όμως, όταν το καταλάβαινε ήταν πια πολύ αργά κι ο ύπνος είχε ήδη φύγει. Όσες προσπάθειε...

  Πληγωμένη εμπιστοσύνη Ήμουν μικρή κι εμπιστευόμουν τους ανθρώπους. Κάποιος κάποτε με γρατζούνησε. Είπα "Δεν πειράζει! Κατα λάθος έγινε!" Μεγάλωνα κ συνέχισα να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.  Κάποιος κάποτε μου δωσε μια δυνατή κλωτσιά και πόνεσα. Είπα πάλι "Δεν πειράζει! Κατα λάθος έγινε!" Ωρίμαζα και χωρίς να το θέλω εμπιστευόμουν λιγότερους. Κάποιος κάποτε μου δωσε μια γερή γροθιά στο στομάχι... πόνεσα πολύ ... έκλαψα... Πάλι έπεισα τον εαυτό μου πως "Δεν είναι όλοι άνθρωποι ίδιοι!" Ακόμα μπορώ να εμπιστευτώ..." Κάποιος κάποτε επιάσε την καρδιά μου και την ξερίζωσε...κι έπαψε να χτυπά...πάγωσε... Από τότε παλεύει να βρει τη ζεστασιά που έχασε. Παλεύει να βρει την πίστη στους ανθρώπους. Μα οι άνθρωποι είναι άνθρωποι... Ο καθένας δίνει τη δική του μάχη...και πληγώνεται...και πληγώνει... Ένα έπεισα πια τον εαυτό μου Όσο λιγότερο εμπιστεύεσαι, τόσο λιγότερο πληγώνεσαι...  Ζωη Κοντόγιαννου

Αρκετά χρόνια πριν ένα ήσυχο βράδυ όταν έβαζα τα δύο μου πρώτα παιδιά για ύπνο ήρθε σαν από θεία φώτιση η ιστορία για το Μπαουλάκι της Αγάπης, βέβαια όχι ακριβώς έτσι όπως υπάρχει στο βιβλίο...αλλά κάπως έτσι... Την ίδια εκείνη βραδιά την κατέγραψα σ' ένα πρόχειρο τετράδιο για να μην την ξεχάσω. Μετά από λίγες μέρες θυμάμαι έγραφα κι έσβηνα για να μπορέσω να την κάνω πιο δελεαστική στα παιδιά και να της δώσω ένα υπέροχο κι απρόσμενο τέλος εξηγώντας τους έτσι πως η αγάπη είναι αυτή που δίνει την πραγματική ομορφιά στη ζωή... Η ιστορία γράφτηκε...αλλά με τον καιρό ξεχάστηκε. Τα παιδιά μεγάλωναν και στην οικογένεια είχαν προστεθεί κι άλλα δύο παιδιά. Οι υποχρεώσεις όλο και αυξάνονταν. Χρόνο για γράψιμο πια δεν είχα, αλλά ούτε και μυαλό για να καταγράψω τις ιστορίες που τους διηγόμουν κάθε βράδυ...ώσπου το τετράδιο καταχωνιάστηκε σε ένα ασπρόμαυρο χάρτινο διακοσμητικό μπαούλο στο παιδικό δωμάτιο που μέσα φύλαγα ενθύμια των παιδιών από το σχολείο. Μια μέρα κι ενώ έβαζα σε τάξη τα πράγμα...

 Η παράγκα Νοέμβριος 1950 Το φως της λάμπας τρεμόπαιζε μέσα στην πετρόχτιστη παράγκα. Ο αέρας λυσσομανούσε. Η Μαρίνα καθόταν στην γωνιά του μικρού μαυρισμένου τζακιού με μάτια ανήσυχα, θολά. Το δυνατό βουητό τ’ ανέμου απ’ το μισοσπασμένο παράθυρο , που ο Δημήτρης δεν πρόλαβε να αποτελειώσει, την έβγαλε απ’ τις θλιβερές τις σκέψεις. Μέρες είχε να πάρει νέα από το Δημήτρη , από τον άντρα π’ αγαπούσε όσο τίποτα άλλο. Δυο χρόνια έμεναν σ’ αυτήν την μικρή, φτωχική παράγκα, που έφτιαξαν με τα ίδια τους τα χέρια. Ο Δημήτρης δεν είχε λείψει ποτέ πάνω από πέντε ώρες. Πάντα γυρνούσε κοντά της και πάντα η αγκαλιά του ήταν αυτή που τη ζέσταινε και της έδινε άπλετη στοργή και αγάπη. Σηκώθηκε επάνω να ανάψει το καντήλι που έστεκε μπροστά από την εικόνα της γλυκιάς Παναγιάς. Γέμισε το ποτήρι με λίγο λάδι, δεν είχε άλλωστε και πολύ, κι άναψε το καινούργιο φυτίλι. Με σφιγμένη την καρδιά γονάτισε κι άφησε τα δάκρυά της ελεύθερα να τρέξουν. «Μεγαλόχαρη, ας μην του χει συμβεί τίποτα κακό! Σκέπασέ τον!...