"Ένας ιδιαίτερος πύργος στην Ιαλυσό" της Ρούλας Σκουμιού

 

 "Ένας ιδιαίτερος πύργος στην Ιαλυσό."

Τα παιδιά ποτέ δεν βαρυγκομούν για το παιχνίδι. Παίζοντας, κάποια απομακρύνθηκαν. Έφτασαν στον ανατριχιαστικότερο πύργο των Τριαντών. Δίπατος, ευρύχωρος, με διώροφα ζοφερά υπόγεια. Στο χείλος του γκρεμού. Πυκνό δάσος τριγύρω. Η βαριά καγκελόπορτα ορθάνοιχτη.

"Σαν άλλης εποχής!"

"Τον εξερευνούμε; " απάντησε γενναία το αγόρι. Σπασμένα παράθυρα, ξεφλουδισμένες ταπετσαρίες."Ακαταστασία!" ξαναψιθύρισε το κοριτσόπουλο. Η εγκατάλειψη τους καλούσε σαν σειρήνα. Η υγρασία παρούσα κατέστρεφε άπληστα. Μερικές νυχτερίδες ενοχλήθηκαν. Πέταξαν μακριά σαν ελπίδες ουτοπικές. Περιηγήθηκαν στο αχανές σαλόνι. Κενό αντικειμένων, συνάμα γεμάτο αύρες όπως στον σκοτεινό γαλαξία. Ανέβαιναν ακροπατώντας. Ξεκλείδωσε μια πόρτα. Άνοιξε αργά ηχώντας φάλτσα. Αθρόα βαρύτιμα έπιπλα, μεταξωτά,  φίνες δαντέλες. Κρεβάτι μ' ουρανό. Θαύμαζαν.

Μια χαριτόβρυτη νέα στο μπαλκόνι απολάμβανε τη θεία μουσική ενός νέου στον κήπο. 

"Συλφίδα, νεράιδα!"

"Μάστορας στο φλάουτο!" εντυπωσιάστηκαν. Αστροφώτιστος ο ουρανός.

"Πώς τολμάς κόρη παραδουλεύτρας; στη θέση που σ' αρμόζει γρήγορα," μπήκε φουριόζα η συνομήλικη αρχοντοπούλα. Καλομεγαλωμένη... μέγαιρα. Ζηλόφθονη, σφετερίστρια, τα' θελε όλα καταδικά της, ιδίως τον Χάρη. Κλειδαμπαρώθηκε να επιδοθεί σε μαγικά. Οι παράδες ανίκανοι να χαρίζουν ευδαιμονίες. Τα γονικά τουςκανόνιζαν χαρές. Εκείνος όμως...

Η Ευφροσύνη με ελαφίσια σιλουέτα στο κρουσταλλένιο νερό του πηγαδιού εκτελούσε κάθε κίνηση όλο χάρη. Ο Χάρης ρέμβαζε την ομορφοθώρητη νια.

"Στα μαγέρικα ευθύς! " διέταξε άγαρμπα η άχαρη εμφάνιση της νέας αφέντρας. 

Σίμωσε τον βεργολύγιστο καρδιοκαύτη, πρόθυμη να του προσφέρει το νέκταρ της.Η άμαξα στάθμευε στον ελικοειδή δρόμο που οδηγούσε στο επιβλητικό αρχοντικό. Έσπειρε αλυσίδα αντιδράσεων. 

Ο ερωτοβροντοχτυπημένος νέος παρατηρούσε νωχελικά την περίμετρο καρτερώντας τη λατρεμένη φιγούρα."Τζιτζικόμυαλος!" θύμωσε ο αφέντης κορδισμένος στη θαλπωρή του οίκου.

"Δράσε πατέρα, ετούτονα θέλω! Ειδεμή θ'απομείνω σαν τα γυμνά κλαριά των δέντρων! " εκλιπάρησε. Αποθαμένη η μάνα, απ' τον καημό να ευοδοθεί το προξενιό θεώρησαν όλοι.Τους πρόλαβε καλπάζοντας στον Φιλέρημο. Την προκάλεσε να παραβγεί μαζί της. 

Ο αραβικός της επιβήτορας αγέρωχος, ποτέ δεν την πρόδιδε. Κατάφερε και πείραξε το ξένο άλογο Το τραγικό ατύχημα συνέβη...

Η θυγατέρα της υπηρέτριας καθηλωμένη στο κρεβάτι, καταδικασμένη στην πλήρη ακινησία πλέον. Πιστός, τρυφερός εκείνος της παρείχε ιατρικές φροντίδες. Η αντίζηλη καταχώνιασε στην άκρη την αμεριμνησία, τάχα την περιέθαλπε αμερόληπτα. Ολημερίς η ευφρόσυνη νεανίδα ζήταγε να πεθάνει θλίβοντας πιότερο τον αγαπημένο θεραπευτή.

"Η αγάπη μας σχεδίασε ένα δύσβατο μονοπάτι. Υπομένουμε!" της τραγούδαγε λυρικά άσματα. 

Η άλλη δεν έπαυε τα μαγικά, όλο πιο ανυπόμονη ελλόχευε. Την πότιζε με αδερφικά προσωπεία τα φαρμάκια της. 

Η υπηρέτρια υπάκουη κι άβουλη μάνα. Ο αφέντης απεβίωσε εξαιτίας κατάρων. 

Ο Χάρης ήπιε δηλητήριο ακολουθώνταςτη... ζωή του. 

Οι γονείς του απαρηγόρητοι. 

Κακιασμένη αυτοκτόνησε να τους προκάμει.

Ξάφνου σουρούπωσε για τα καλά. Νύχτωσε. 

"Χάρη! Ευφροσύνη!" ακουγόταν αλάργα."Εμάς καλούν, "έτρεξαν έξω. Ήχοι φλάουτου συνόδευαν το βραδινό αγέρι. 

Ρούλα Σκουμιού

Αντί βιογραφικού

Παιδούλα λάτρευα της μιας γιαγιάς τα στιχάκια - ιστορίες, της άλλης τα ευφάνταστα παραμύθια. Έγινα ταπεινό χαρτί αποφασισμένο να μάθω της γης διάφορες αφηγήσεις. Πειραματίστηκα με κάποιες γλώσσες, με ρεπορτάζ και κατέληξα να γράφω αλήθειες πεπλοφορομένες με φανταστικά συμβάντα. Ποίηση, θέατρο, πεζά, ασύνορος ο γαλαξίας της γραφής και μέσα τους ιλαρά ταξιδεύω.