Ιστορίες της ζωής

Το διαγώνισμα Τα μικρά της δάχτυλα ιδρώνουν. Με δυσκολία κρατούν το μολύβι. Η Ηρώ διαβάζει ξανά και ξανά τις ερωτήσεις του διαγωνίσματος. Όλες τις ξέρει. Μα τα δάχτυλά της δεν μπορούν να σταματήσουν να τρέμουν. Η καρδιά της χτυπάει φοβισμένα. Σηκώνει τα μάτια. Κοιτάει την Μαρία στο απέναντι θρανίο. Εκείνη γράφει ασταμάτητα. Το ίδιο και η Ευαγγελία δίπλα της. Ξαναγυρνάει στο γραπτό της. Τα μάτια της βουρκώνουν. Αφήνει το μολύβι να πέσει κάτω. Τα λόγια της Μαρίας είναι συνέχεια  στο μυαλό της. «Αν ξαναπάρεις μεγαλύτερο βαθμό από μένα θα το πληρώσεις ακριβά!». Κι όντως το είχε πληρώσει ακριβά, όταν στο τεστ των μαθηματικών πήρε άριστα δέκα κι η Μαρία οχτώ. Το αγαπημένο της πορτοφολάκι με τη φωτογραφία της μητέρας της είχε γίνει χίλια κομμάτια. Η Μαρία και η παρέα της το είχαν ψαλιδίσει χωρίς τύψεις.  Μια άλλην φορά την έλουσαν με ζεστή σοκολάτα όταν πήρε έπαινο από τη δασκάλα για την έκθεσή της. Μέρες έκανε να γιάνει το χέρι της και να μπορέσει να ξαναγράψει.  Η απειλή αυτή ...

Μύρισε η Άνοιξη μα δεν την νιώθω. Χειμώνας σκεπάζει την καρδιά. Ποιο λουλούδι να ανθίσει πάνω στα συντρίμμια; Ποιο παιδί να τρέξει στον κάμπο; Ποιο κελάηδημα πουλιού θα ξεπεράσει τον κρότο από τις βόμβες;  Μύρισε η Άνοιξη μα η χαρά δεν ήρθε μαζί της. Ξεχάστηκε πεταμένη στα χαλάσματα. Σε καρδιές κλειδωμένες στα υπόγεια. Φυλακίστηκε από τον τρόμο των μανάδων.  Μύρισε η Άνοιξη λάμπει το φως της πλάσης μα ο άνθρωπος βλέπει παντού σκοτάδι.Καπνούς, φωτιές και πτώματα. Ερειπωμένα σπίτια. Κομματιασμένες καρδιές.  Μύρισε η Άνοιξη. Μην αργείτε! Ελάτε να ψάξουμε την ελπίδα, την ειρήνη, την αγάπη! Δεν μπορεί να κρύφτηκαν μακριά... Μύρισε η Άνοιξη...τα παιδιά πρέπει να γελάσουν... Ζωή Κοντόγιαννου