Το θαύμα…εμπειρία Ζωής…

 

Το θαύμα…εμπειρία Ζωής…

«Οι Άγιοι κάνουν θαύματα!» έλεγε η γιαγιά.

«Πως τα κάνουν τα θαύματα;» τη ρωτούσα αφού ακόμα η λέξη θαύμα δεν έλεγε τίποτα στον μικρό εαυτό μου.

«Ε άμα έχει πίστη ο άνθρωπος όλα γίνονται!» απαντούσε ξανά.

«Δηλαδή πως γίνονται;» ξαναρωτούσα κι ο εκνευρισμός της γιαγιάς ήταν πια εμφανής.

«Να βρε κόρη μου, άμα έχεις πίστη και δεν μπορείς να περπατήσεις τότε ο Θεός θα δυναμώσει τα πόδια σου και θα περπατήσεις. Κι άμα είσαι τυφλός Εκείνος θα σου δώσει φως…

«Και άμα πεθαίνεις;» τη διέκοψα προλαβαίνοντας κι άλλη ερώτηση.

«Ε κι άμα πεθαίνεις και πιστεύεις δεν θα πεθάνεις!» είπε η γιαγιά με σιγουριά αλλά και με περηφάνια για την πίστη της.

Δεν ξαναμίλησα. Δεν ήταν ότι με είχε καλύψει η απάντησή της, απλά ένιωθα πως όσο τα σκάλιζα τόσο πιο πολλές απορίες είχα.

Τα χρόνια περνούσαν. Μεγάλωνα και καταλάβαινα πως η πίστη δεν έχει σχέση με το μυαλό μα με την καρδιά. Η ψυχή είναι αυτή που νιώθει και καταλαβαίνει όσα το μυαλό αδυνατεί να βάλει σε τάξη. Ήμουν τριάντα έξι ετών, μητέρα τριών παιδιών κι εγκυμονούσα στο τέταρτο. Θαύματα στη μέχρι τότε ζωή μου βίωνα καθημερινά, αλλά όχι έτσι όπως τα εννοούσε η γιαγιά. Όταν μέσα σου ακούς την καρδιά του παιδιού σου να χτυπάει, όταν από τα σπλάχνα σου βγαίνει ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος, δεν μπορεί παρά να είναι ένα θαύμα. Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν, χαμογελούν, αισθάνονται, τότε κι αυτό θαύμα είναι.

Κοντεύοντας πια τα σαράντα η πίστη στον Θεό ήταν κάτι που γαλήνευε την ψυχή μου και μ΄έναν ακατανόητο τρόπο τη δυνάμωνε ακόμα κι όταν αυτή είχε χίλιους δυο λόγους να αισθάνεται αδύναμη. Ένα θαύμα πίστης συνέβαινε μέσα μου και μου ήταν αρκετό.

Ήταν Σεπτέμβρης του 2016. Σε έναν μήνα θα έφερνα στον κόσμο το κοριτσάκι μου και κανένας δεν είχε προβλέψει την καταιγίδα που έμελλε να ξεσπάσει. Κατάβαρη με μια κοιλιά ίσα με έναν τόνο, τουλάχιστον έτσι την αισθανόμουν εγώ, επέστρεφα από τη Μαλώνα περνώντας με το αμάξι μου μπροστά από το εκκλησάκι της Αγίας Κατερίνας που βρίσκεται στην καταπράσινη περιοχή του Αίθωνα. Με δυσκολία στο περπάτημα άναψα το καντηλάκι της, θύμιασα και σκούπισα την αυλή. Φεύγοντας η ματιά μου έπεσε πάνω σε ένα ξύλινο εικόνισμα της Αγίας κρεμασμένο δίπλα στο μικρό παράθυρο. Την κοίταξα βαθιά σαν κάτι να αποζητούσα από αυτήν, τι ακριβώς όμως ούτε κι εγώ η ίδια ήξερα. Ίσως διαισθάνθηκα τις δύσκολες ώρες που με περίμεναν κι ήθελα τη βοήθειά της κι εκείνη κατάλαβε έτσι απλά με μια βουβή προσευχή που ούτε καν λόγια δεν είχε.

Η μέρα του τοκετού έφτασε. Βρισκόμουν στο χειρουργείο για να γεννήσω. Όλα κυλούσαν ρολόι μέχρι τη στιγμή που ο γιατρός ετοιμάζεται να αποκολλήσει τον πλακούντα από τη μήτρα. Η διαδικασία αυτή εξελίχθηκε σε θρύλερ. Μαζί με τον πλακούντα έπρεπε να αφαιρεθεί και η μήτρα αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι από την ουροδόχο κύστη. Η περίπτωσή μου σπάνια κι άκρως επικίνδυνη, σε ένα μεγάλο ποσοστό, θανατηφόρα. Η ζωή μου κρεμόταν από μια κλωστή. Όμως πιστέψτε με εκείνη η πίστη που έλεγε η γιαγιά ήταν αυτή που με ηρεμούσε κι έκανε την ψυχή μου να βλέπει τη γαλήνη μέσα στην καταιγίδα. Εκείνες τις κρίσιμες ώρες δεν θυμάμαι καν να έχω επικαλεστεί την Αγία Κατερίνα και για να είμαι και ειλικρινής ούτε που την σκέφτηκα…εκείνη όμως είχε την έννοια…

Το θαύμα έγινε κι εγώ έζησα…και τα λόγια της γιαγιάς είχαν αρχίσει πια να αποκτούν νόημα…

Επιστρέφω από την κλινική στο σπίτι. Το αμάξι μου παρκαρισμένο σχεδόν ένα μήνα έξω από το σπίτι μου, αφού λόγω βάρους δεν μπορούσα να οδηγήσω. Εκείνη την ίδια μέρα ο άντρας μου το πήρε για να μεταφέρει τη μητέρα μου στο σπίτι μου με όλα τα προσωπικά της είδη, αφού εκείνη θα με πρόσεχε πια μέχρι να αναρρώσω. Καθώς η μάνα μου περνάει την είσοδο του σπιτιού κρατάει στα χέρια της μια μικρή ξύλινη εικόνα της Αγίας Κατερίνας κι αρχίζει να με επιπλήττει.

«Τι δουλειά έχει το εικόνισμα της Αγίας μέσα στ' αυτοκίνητο; Δεν παρατάμε έτσι τις εικόνες!»

«Μα εγώ δεν παράτησα καμία εικόνα μέσα στο αμάξι!» της απαντώ.

«Και τότε πως βρέθηκε εκεί η Αγία Κατερίνα;» ρώτησε η μάνα μου κι ακόμα και σήμερα κανένας δεν μπόρεσε να της δώσει ούτε απάντηση αλλά ούτε και καμιά εξήγηση.

Μετά από αρκετούς μήνες κι αφού ήμουν πια τελείως καλά βρέθηκα ξανά στο εκκλησάκι της Αγίας. Έψαξα την εικόνα δίπλα στο παράθυρο που είχα ικετέψει σιωπηλά. Δεν την έβλεπα πουθενά. Και τότε ο νους μου άνοιξε. Ήταν αυτή η ίδια εικόνα που είχε βρεθεί μέσα στο αμάξι μου…

Σήμερα στέκει στο εικονοστάσι μου μαζί με το μονόπετρο που μου είχε χαρίσει κάποτε ο άντρας μου…και πιστέψτε με ήταν το λιγότερο που μπορούσα να της χαρίσω αφού εκείνη μεσίτευσε και μου χαρίστηκε η ζωή για δεύτερη φορά…!

Η πίστη μας είναι ζωντανή…κι όποιος βρεθεί να σας πει το αντίθετο, τότε να ξέρετε πως δεν έχει γευτεί ακόμα τη χαρά του Χριστού μας…

Ζωή Κοντόγιαννου