Στη λαϊκή αγορά...

Στη λαϊκή αγορά Ρόδου έπιασα πόστο πέρσι το καλοκαίρι. Ένας χώρος τελείως διαφορετικός από ότι είχα συνηθίσει μέχρι τότε. Θα μπορούσα να πω πως ήμουν εντελώς έξω από τα νερά μου, μιας και ποτέ, ούτε καν τυχαία, δεν είχα πατήσει το πόδι μου εκεί. 

Ο δικός μου κόσμος ήταν γεμάτος από βιβλία και μόνο βιβλία. 

Η λαϊκή αγορά εισβάλει όμως τόσο όμορφα στη ζωή μου και με εκθέτει στον αληθινό κόσμο. 

Εκεί είναι το μέρος που συναντάς κόσμο και κοσμάκι. Είναι ο χώρος που είμαστε όλοι άνθρωποι χωρίς τίτλους. Μόνο άνθρωποι. Καταναλωτές. Εκεί δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι γιατρός, δικηγόρος, σκουπιδιάρης, Έλληνας ή αλλοδαπός...

Ο καθένας με μια λίστα στο χέρι προσπαθεί να βρει το καλύτερο προϊόν. 

Εκεί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από το χαμόγελο στα χείλη τους ή τη θλίψη στα μάτια τους…Από την ευγένεια ή την αγένεια που κουβαλούν. 

Ανοιχτοχέρηδες και τσιγκούνηδες , άνθρωποι με χιούμορ, με σοφία θα σταθούν κάθε φορά στον πάγκο μου κι ο καθένας στα λίγα λεπτά που θα του μιλήσεις θα βγάλει αυτό που έχει στην ψυχή του. Κάποιοι καταφέρνουν πάντα να χαμογελούν και να είναι αισιόδοξοι κι ας χτυπούν τη ζωή τους χίλιες καταιγίδες.

Κάποιοι δακρύζουν με μια και μόνο καλημέρα, γιατί ο πόνος τους είναι βαρύς κι αβάσταχτος. 

Στη λαϊκή αγορά δεν ξεχωρίζουν τίτλοι…μα ψυχές…θα μπορούσα να πω πως η εκεί είναι μια αρένα ψυχών…

Κάθε άνθρωπος, μια ιστορία…

Κάθε άγνωστος άντρας που περνάει από μπροστά σου ίσως είναι ένας πατέρας που έχασε τον γιο του…κάθε γυναίκα ίσως είναι η άνεργη μάνα που προσπαθεί να μην στερήσει κάτι από τα παιδιά της.

Είναι ο παππούς που κάθε φορά που βγάζει το πορτοφόλι του να πληρώσει πιάνει μαζί και τη φωτογραφία της γυναίκας του που έχει φύγει από τη ζωή, όταν ήταν νεαρή κοπέλα και πάντα με ρωτάει: « Είδες πόσο όμορφη ήταν;»

Είναι κι ο άλλος ο παππούς που κάθε πρωί ρωτούσε αν τα λεμόνια μου είναι γλυκά και που ένα πρωινό δεν φάνηκε γιατί η ψυχή του αποφάσισε να φύγει από το σώμα του σβήνοντας για πάντα το χαμόγελο απ’ τα χείλη του.

Τελικά αυτό είναι η λαϊκή…ένα πέρασμα…ένα γρήγορο πέρασμα…να …σαν και την ίδια τη ζωή…

Περαστικοί είμαστε όλοι…κι από τη λαϊκή…κι από τη ζωή…χωρίς τίτλους…χωρίς εξουσίες.

Το μόνο που μετράει είναι η ψυχή…αυτή που δίνει ζωή σε όλα…

Κείμενο Ζωή Κοντόγιαννου