17 Νοέμβρη "Ένα τελευταίο φιλί"

 

17 Νοέμβρη

Ένα τελευταίο φιλί…

Ένιωσα τα χείλη του να με φιλούν απαλά στο μέτωπο. Πάντα με φιλούσε όταν γι αυτόν ξημέρωνε μια ιδιαίτερη μέρα. Δεν ήταν ασυνήθιστο παιδί ο Σπύρος, να μονάχα λίγο παραπάνω ευαίσθητος. Νόμιζε πως δεν τον πήρα χαμπάρι. Έκλεισε την πόρτα του δωματίου μου απαλά και μπήκε στο μπάνιο.

Από τη χαραμάδα της πόρτας τον παρατηρούσα να χτενίζει προσεχτικά τα μαλλιά του. Είχε φορέσει το καλό του θαλασσί πουκάμισο. Αλήθεια τι γιορτή ξημέρωνε σήμερα την δεκάτη τετάρτη Νοεμβρίου; Το μυαλό μου δεν πήγαινε πουθενά. Αφού ετοιμάστηκε κοντοστάθηκε στο χολ κι έριξε μια γρήγορη ματιά σε όλο τον χώρο του σπιτιού. Λίγο πριν ανοίξει την πόρτα και φύγει βγήκα από το δωμάτιο και του φώναξα:

«Πρόσεχε παιδάκι μου! Ό,τι κι αν κάνεις πρόσεχέ μου!»

Έτρεξε αμίλητος και μ΄αγκάλιασε. Με φίλησε ξανά στο μέτωπο μα το φιλί του αυτήν την φορά ήταν γρήγορο και δυνατό.

«Θα προσέχω μάνα!» είπε κι έφυγε.

Δυο μερόνυχτα είχαν περάσει και εκείνος ήταν άφαντος. Με έζωναν τα φίδια, αλλά τι μπορούσα να κάνω μόνη γυναίκα χηρεμένη σε μιαν πόλη που σιγόβραζε. Περίμενα να φανεί. Πάντα φαινόταν. Ίσως ερχόταν αργά το βράδυ, ίσως να με φιλούσε πάλι έτσι απαλά. Η καρδιά μου σπάραζε. Ένιωθε θαρρείς το σκοτάδι που πλάκωνε.

Ξημέρωνε η δεκάτη εβδόμη Νοεμβρίου. Οι φωνές των φοιτητών στο Πολυτεχνείο είχαν γίνει μία. Ακούγονταν παντού. Χαλασμός. Λες κι ήθελαν να τραντάξουν τον κόσμο με τις φωνές τους και το κατάφεραν. Το τανκς. Εκείνο το τανκς του θανάτου δεν δίστασε! Ποδοπάτησε νέες ψυχές! Έπρεπε η φωνή τους να σιγήσει. Κανείς δεν είπε όμως στους δολοφόνους πως το σκοτάδι διαρκεί μόνο για λίγο κι ύστερα έρχεται ο ήλιος και λάμπει κι αφανίζεται. Μα τούτο το φως στην Ελλάδα χρεώθηκε με το αίμα των νιάτων…

Βράδιασε. Ο Σπύρος πουθενά. Γύρω στα μεσάνυχτα χτύπησε η πόρτα. Ήταν ένας φίλος του. Με κοιτούσε με φόβο, με τρόμο, με θλίψη. Έκανε να ψελλίσει δυο λόγια μα δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή του.

«Ο…ο Σπύρος…δεν…»

Τον κοιτούσα παγωμένη. Πριν πει κάτι άλλο είχα ήδη καταλάβει μα ευχόμουν να ήταν ψέμα.

«Πες!» τον πρόσταξα.

Από την τσέπη του έβγαλε ένα ματωμένο σημείωμα.  «Λυπάμαι πολύ!» είπε μου το χωσε στο χέρι κι έφυγε βιαστικά.

Το άνοιξα με τρεμάμενα χέρια και με μάτια θολωμένα άρχισα να το διαβάζω:

«Δικαιούμεθα ξαστεριά! Ο ήλιος της ελευθερίας θα λάμψει ξανά! Ήρθε η στιγμή να χαθεί το σκοτάδι!»

Με λυγμούς έσφιξα το χαρτί στην καρδιά. Μπήκα στο σπίτι και μαυροφορέθηκα. Σε λίγες ώρες έστεκα πάνω από το πτώμα του. Ένα τελευταίο φιλί στο κρύο του μέτωπο του ήταν το τελευταίο μου άγγιγμα στον γιο μου…ήταν ο φόρος τιμής σε ένα νέο παιδί που πέθανε ηρωικά, γιατί ήθελε να ζήσει ελεύθερο…

Ζωή Κοντόγιαννου

 

Αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα παιδιά που αγωνίστηκαν και χάθηκαν για να μπορούμε εμείς σήμερα να έχουμε ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…

Ας μην αφήσουμε να μας τα στερήσουν ποτέ ξανά!