"Το σταυροδρόμι της αγάπης"

Το σταυροδρόμι της αγάπης

     Η εβδομηντάχρονη  Μαρία έχει ξεφύγει από την προσοχή της κόρης της. Ανοίγει την εξώπορτα και βγαίνει έξω. Ξυπόλυτη αρχίζει να περπατάει στο πεζοδρόμιο. Λίγο παρακάτω κοντοστέκεται. Κοιτάζει δεξιά κι αριστερά λες κι έβλεπε αυτόν τον δρόμο για πρώτη φορά. Αφού ψέλλισε λόγια ασυνάρτητα, αρχίσε ξανά το σιγανό περπάτημα. 

Οι μυρωδιές από τους ανθούς των δέντρων, οι πολύχρωμες ανεμώνες κατά μήκος του πεζοδρομίου, το γλυκό αεράκι που της δρόσιζε το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο και της φυσάνιζε τα γκρίζα ανακατωμένα της μαλλιά, της έφερνε στα χείλη ένα απαλό νοσταλγικό χαμόγελο. 

Μετά από αρκετούς μήνες ένιωθε ξανά ελεύθερη. Τα γερασμένα της ανύμπορα πια πόδια δεν αισθάνονταν κόπωση. Η καρδιά της την οδηγεί εκεί που είχαν αρχίσει όλα: «Στο σταυροδρόμι της αγάπης». Έτσι το είχαν ονομάσει με τον Νίκο τον άντρα της, αφού σ΄εκείνο το σταυροδρόμι τον είχε πρωτογνωρίσει και ερωτευτεί.

Στο μυαλό της άρχισαν σιγά σιγά να αναβοσβήνουν αναμνήσεις. Έκλεισε τα μάτια, τα ΄σφιξε δυνατά για να μπορέσει να θυμηθεί πιο έντονα,  εκείνην την πρώτη τους γνωριμία. 

Ήταν Οκτώβρης. Η Μαρία επέστρεφε κατάκοπη από τη δουλειά. Αφηρημένη πέρασε το σταυροδρόμι χωρίς να ελέγξει. Ένα δυνατό φρενάρισμα ακούστηκε κι ύστερα εκείνη βρέθηκε στην αγκαλιά ενός όμορφου νεαρού άντρα με γλυκό πρόσωπο και αμυγδαλωτά μελιά μάτια. Η μοίρα εκείνη την στιγμή χτυπούσε ανελέητα με τα βέλη του έρωτα τις καρδιές των δύο νέων.

Από εκείνην την ημέρα κι έπειτα το σταυροδρόμι αυτό είχε γίνει ο τόπος συνάντησής τους. Ώσπου ένα μαγιάτικο δειλινό, τότε το 1970, ο Νίκος περίμενε εκεί την Μαρία με ένα μονόπετρο στο χέρι. Πριν της το δώσει άρχισε να σιγομουρμουρίζει μια γλυκιά μελωδία από ένα βαλς. 

«Χορεύουμε;» την ρώτησε.

«Χορεύουμε!» του απάντησε. 

Χωρίς να σκέφτονται κανέναν και τίποτα άρχισαν να χορεύουν. Ένιωθαν να μην πατάνε στη γη. Ξαφνικά ο Νίκος σταμάτησε το χορό. Κοίταξε βαθιά στα μάτια τη Μαρία.

«Μαζί σου δε φοβάμαι κανένα σταυροδρόμι της ζωής. Όπου και να με βγάλει ο δρόμος θα τ΄αντέξω αρκεί να έχω εσένα πλάι μου. Θες να γίνεις γυναίκα μου; την ρώτησε κι εκείνη φώναξε το «Ναι» τόσο δυνατά που ακούστηκε παντού.

Ο Νίκος και η Μαρία παντρεύτηκαν κι έφτιαξαν μια όμορφη οικογένεια. Κάθε φορά που η ζωή τους έφερνε μπροστά σε σταυροδρόμι και καλούνταν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, εκείνοι κράταγαν χέρι και χωρίς φόβο διάβαιναν  το δρόμο για το άγνωστο όσο επίπονο κι αν ήταν αυτό. 

Ένα χειμωνιάτικο δειλινό πριν λίγα χρόνια ένας ασυνείδητος οδηγός περνώντας με κόκκινο παρέσυρε και σκότωσε το Νίκο σε εκείνο το ίδιο σταυροδρόμι της αγάπης. Από εκείνην την ημέρα η Μαρία αρνούνταν να παραδεχτεί την σκληρή πραγματικότητα. Το μυαλό της άρχισε να ξεχνά και να διαγράφει το κάθε τι. Ούτε το όνομά της θυμόταν, ούτε και τα τρία της παιδιά. 

Σήμερα στο μυαλό της άρχισε να λάμπει ξανά το ευτυχισμένο παρελθόν. Ανάσανε βαθιά και χωρίς λόγο άρχισε να χορεύει εκείνο το μελωδικό βαλς…

Αυτό το μαγιάτικο δειλινό η ψυχή της Μαρίας ανέβαινε στον ουρανό χορεύοντας για να συναντήσει εκείνον που την έμαθε ν΄αγαπά, αλλά και να διασχίζει κάθε σταυροδρόμι της ζωής  χωρίς φόβο.

Κι εκείνος την περίμενε…γιατί η αγάπη δεν σβήνει ούτε με το θάνατο!

Ζωή Σ Κοντόγιαννου

"Το σταυροδρόμι"  ήταν το θέμα υπό συζήτηση της ομάδας δημιουργικής γραφής Ρόδου "Αγέρι Γραφής" .