Ιστορίες της ζωής

  Εξόρυξη Με περίσσιο θράσος καπηλεύομαι τα διαμάντια που με μόχθο εξόρυξες. Σκοπός μου να αναδείξω τη λάμψη τους. Στο βούρκο τα είχαν πετάξει οι καταφρονητές σου. Να μην ξυπνά το φως  τα ελεύθερα πνεύματα. Ανήμπορη να δει την έκλειψή σου η πλέμπα σ' έχει παρανοήσει. Σε καθιστά ανίκανο  να την εξιλέωσεις καθώς οδεύει στην αυτοκαταστροφή. Μιχάλης Γιάννιας Ο Μιχάλης Γιάννιας κατάγεται από τη Ρόδο. Η ενασχόληση του με τη συγγραφή άρχισε πριν τρεις μήνες όταν αποφάσισε να αποτυπώσει τις σκέψεις του στο χαρτί. 

Θύμηση Τούτη την ώρα το κύμα με ταξιδεύει σε εκείνη Μου θυμίζει κάθε ήχο που αγαπούσα από τα χείλη της  όταν ήμασταν μαζί Άραγε τούτη την ώρα τι να συλλογίζεται, σίγουρα το ταξίδι μας πια δεν είναι ίδιο Ο αέρας με χτυπάει στην πλάτη, μου  χαρίζει ένα από εκείνα τα χάδια  Που όταν δεν ήμουν καλά πάντα αναζητούσα Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως με θυμάται, εξάλλου δεν ζήσαμε και λίγα Λίγο πιο πέρα χαζεύω τα φώτα μιας πόλης που δεν κοιμάται Μένει σαν φίλος στο πλευρό σου για να αντέξεις Πόσο θα ήθελα αυτή την στιγμή να είναι μαζί μου,  να σταματήσω το χρόνο Έστω για λίγο, έστω  για όσο διαρκεί ένα φιλί  κι η αγκαλιά μου να γίνει ξανά ο κόσμος της Γιώργος Γέροντας Βιογραφικό Ο Γιώργος Γέροντας γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρόδο. Σπούδασε Πληροφορική στο Ηράκλειο Κρήτης. Από το 2014 συμμετέχει σε ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις. Με τη συγγραφή ποιημάτων ασχολείται από τα φοιτητικά του χρόνια. 

  Το παιδί στον καθρέφτη      Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρά μου. Το είδωλό μου στον καθρέφτη άλλαξε θαρρείς μορφή. Εγώ ήμουν ή κάποιος άλλος; Μα όχι άλλος! Παιδί ήταν αυτό που έβλεπα. «Ονειρεύομαι» σκεφτόμουν. Έδωσα μια γερή τσιμπιά στο μάγουλό μου. Ανοιγόκλεισα ξανά τα βλέφαρά μου. Το παιδί στον καθρέφτη συνέχιζε να είναι εκεί. Είχε την τσιμπιά στην μούρη…και χαμογελούσε… «Δεν μπορεί! Κάποιος μου κάνει πλάκα!» φώναξα.      Κοίταξα το σώμα μου. Έμοιαζε με δεκάχρονου παιδιού. Μα εγώ είχα ξεπεράσει εδώ και χρόνια την έβδομη δεκαετία της ζωής μου. Παράξενο! Το χαμόγελο στον καθρέφτη δεν έμοιαζε με γέρου. Το κοίταζα με νοσταλγία. Είχα ξεχάσει πια πως είναι να χαμογελάς τόσο αγνά, τόσο αθώα…      Ένα δυνατό καρδιοχτύπι άρχισε να κατακλύζει τα σωθικά μου. Αδύνατον να το εξηγήσω. Ήθελα να γελάσω δυνατά! Nα χαλάσω τον κόσμο με τα χάχανά μου! Να βγω έξω! Να αλωνίσω! Να τρέξω, να παίξω, να πιάσω τη ζωή από την μαλλιά και να τη σέρνω όπου θέλω εγώ! Πόσο ...

Το σταυροδρόμι της αγάπης      Η εβδομηντάχρονη  Μαρία έχει ξεφύγει από την προσοχή της κόρης της. Ανοίγει την εξώπορτα και βγαίνει έξω. Ξυπόλυτη αρχίζει να περπατάει στο πεζοδρόμιο. Λίγο παρακάτω κοντοστέκεται. Κοιτάζει δεξιά κι αριστερά λες κι έβλεπε αυτόν τον δρόμο για πρώτη φορά. Αφού ψέλλισε λόγια ασυνάρτητα, αρχίσε ξανά το σιγανό περπάτημα.  Οι μυρωδιές από τους ανθούς των δέντρων, οι πολύχρωμες ανεμώνες κατά μήκος του πεζοδρομίου, το γλυκό αεράκι που της δρόσιζε το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο και της φυσάνιζε τα γκρίζα ανακατωμένα της μαλλιά, της έφερνε στα χείλη ένα απαλό νοσταλγικό χαμόγελο.  Μετά από αρκετούς μήνες ένιωθε ξανά ελεύθερη. Τα γερασμένα της ανύμπορα πια πόδια δεν αισθάνονταν κόπωση. Η καρδιά της την οδηγεί εκεί που είχαν αρχίσει όλα: «Στο σταυροδρόμι της αγάπης». Έτσι το είχαν ονομάσει με τον Νίκο τον άντρα της, αφού σ΄εκείνο το σταυροδρόμι τον είχε πρωτογνωρίσει και ερωτευτεί. Στο μυαλό της άρχισαν σιγά σιγά να αναβοσβήνουν αναμνήσεις. ...

« Τα παιδικά μου καλοκαίρια» Μυρωδιά από καρπούζι  στην αυλή της γιαγιάς ξυπόλυτα πόδια γελαστή καρδιά τα τζιτζίκια τραγουδούν ρυθμικά τον ήλιο παρακαλούν   να μην καίει πια κρυφτό κυνηγητό ξεγνοιασιά  το κουδούνι του σχολειού δεν μας τρομάζει πια απόγευμα  αδημονία για μια βουτιά  βατραχοπέδιλα  κουβαδάκια μπρατσάκια  όλα αραδιασμένα στην αμμουδιά αλμύρα μυρίζουν  τα παιδικά μου καλοκαίρια μα είναι η γεύση τους γλυκιά κι αν τα μάτια θα κλείσω  σίγουρα θα αντικρύσω εκείνο το παιδί που ακόμα στα κύματα  πλατσουρίζει και γελά Ζωή Κοντόγιαννου Ποίημα που προέκυψε από το Εργαστήριο Συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι