Ιστορίες της ζωής

Πάντα πίστευα πως οι ήρωες ζουν και παλεύουν ανάμεσά μας. Η Δέσποινα είναι μια ηρωίδα της ζωής που καθημερινά στέφεται δάφνινα στεφάνια, γιατί καταφέρνει να ξεπερνάει τις δικές της δυσκολίες με υπομονή, δύναμη και αισιοδοξία.  Είναι αρκετά χρόνια τώρα που η Δέσποινα εξαιτίας ενός ατυχήματος δεν μπορεί να περπατήσει. Τα πόδια της μπορεί να είναι καθηλωμένα σε αναπηρικό αμαξίδιο, η ψυχή της όμως βάζει φτερά και της δίνει τη δύναμη να μην το βάζει ποτέ κάτω. Βλέποντάς την στη λαϊκή αγορά Ρόδου να βοηθάει τον άντρα της, παρατηρώντας το χαμόγελό της που αναβλύζει μέσα από την ψυχή της, καταλαβαίνεις αμέσως τη θέληση και το πείσμα της για ζωή. Σήμερα έχω τη χαρά και την τιμή να τη φιλοξενώ στις «Ιστορίες ζωής». Δέσποινα σε καλωσορίζω και σε ευχαριστώ πολύ που δέχτηκες να κάνουμε αυτήν την όμορφη και πολύ ουσιαστική συνέντευξη. Μίλησέ μας πρώτα για σένα. Από πού κατάγεσαι και με τι ασχολείσαι. Ονομάζομαι Καραγιάννη Δέσποινα και είμαι από την Κρητηνία της Ρόδου. Είμαι παντρεμένη και μητέρα...

  ΑΧ! ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΧ! Γι' αυτήν... Την ρημάδα την ψυχή μιλάω  που λαχταράει όλα τα "πάντα".  Τα πάντα που θα μπαλώσουν  κάθε κενό  κάθε τρύπα ανοιχτή  που θα κολλήσουν  το σπασμένο καλούπι της αγάπης  μέσα σου... Αχ! αυτό το "Αχ!" να μπορούσε να μεταφράσει  όλες τις επιθυμίες  να μην τολμήσει ποτέ  καμία μετριότητα  να κρύψει ξανά λέξεις  πίσω από τα δόντια να μην αφεθεί καμία γωνιά  της ψυχής σου αφώτιστη  από εκείνο το μοναδικό άγγιγμα  που μόνο εσύ θα αναγνωρίσεις  μέσα σε τόσες προσπάθειες μες στις συνάφειες του κόσμου.  ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ Η Λίτσα Μοσκιού γεννήθηκε στη Ρόδο το 1968, είναι απόφοιτη Γενικού Λυκείου. Εργάζεται στον Ιδιωτικό Τομέα από το 1987,και ασχολείται με Λογιστικά και πωλήσεις. Από νεαρή ηλικία η ποίηση ήταν το καταφύγιό της, ο κόσμος που ανακάλυπτε μαζί με τα θαύματά του.  Η Ποιητική της Συλλογή "Απ’ της ψυχής τ' απόσταγμα" της Λίτσας Μοσκιού κέρδισε το 2ο Βραβείο στον Παγκόσμι...

  "ΤΟ ΝΟΥΦΑΡΟ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ" Πολλές φορές δεν χρειάζεται να μιλάς,  τα λένε όλα τα βλέμματα.  Όπως χθες που ξύπνησα  και σε είδα στο προσκέφαλό μου  να με κοιτάζεις με τόση ζεστασιά  προσφέροντάς μου  το αγαπημένο μου λουλούδι, ένα νούφαρο. Σκέφτομαι τότε που ήμασταν παιδιά  και τρέχαμε στο ποτάμι.  Παίζαμε ατέλειωτες ώρες  στις λασπερές όχθες του  πετάγοντας νερά ο ένας στον άλλο.  Τρέχαμε,  ξεκαρδιζόμασταν  και το βράδυ  επιστρέφοντας κατάκοπα σπίτι,  η μαμά με φωνές,  μας έβαζε για μπάνιο.  Συνέχεια μας μάλωνε  και μας απαγόρευε να ξαναπάμε εκεί, μα εμείς δεν ακούγαμε. Θυμάμαι αυτό το βλέμμα σου,  συνωμοτικό  και καθησυχαστικό συνάμα,  το τόσο γνώριμο  και ζεστό που μου έλεγε:  "Θα πάμε,  θα ξεγελάσουμε την μαμά  και τίποτα δε θα καταλάβει.  Θα δεις." Τότε πάντα μου πρόσφερες  ένα νούφαρο του ποταμού,  σαν υπόσχεση θετικής έκβασης Έτσι και τώρ...

  Ισπανία, τέλη του Μεσαίωνα. Ο χορός του θανάτου, ένας χορός που στόχο έχει την εξοικείωση των ανθρώπων με την ιδέα του θανάτου, χορεύεται ως μέρος των εορταστικών εκδηλώσεων για την ημέρα της Χάρτας των Προνομίων. Μόνο που κανείς δε φαντάζεται ότι ο χορός, αντί να γίνει μέρος μιας συμβολικής παράστασης, σηματοδοτεί έναν ολόκληρο κύκλο τελετουργικών δολοφονιών. Η Ελβίρα, μια νεαρή γυναίκα του χωριού, αρχίζει σταδιακά να αντιλαμβάνεται πως ο θάνατος στήνει τον χορό του γύρω από το δικό της όνομα, ενώ μια σειρά από απειλητικές επιστολές φέρνουν στην επιφάνεια αίμα, απώλειες  και τρομαχτικά μυστικά που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να αντέξει ... Μια γέννηση που ανατρέπει τις ισορροπίες. Ένας χορός που δεν είναι εξορκισμός αλλά ξόρκι κακού... Κλάμα μωρού και γέλιο σκοτεινών θεών. " Φωνάζω, μα κανείς δε με ακούει. Νιώθω να βρίσκομαι σε λάκκο με δηλητηριώδη φίδια. Το ακατάπαυστο τσίμπημα τους είναι ένας αργός, βασανιστικός θάνατος, που όσο και αν επιθυμώ να πεθάνω, εκείνος αργεί, ...

Κάθε άνθρωπος αφήνει το δικό του στίγμα στον τόπο που μεγάλωσε. Ο Αρχάγγελος της Ρόδου ανέθρεψε στα σπλάχνα του τον κο Στέργο Λαμπριανό. Μεγαλωμένος σε φτωχή οικογένεια κατάφερε να σπουδάσει, να μορφωθεί και να φτάσει στο ανώτερο βάθρο του τόπου του.  Για οχτώ ολόκληρα χρόνια διετέλεσε Κοινοτάρχης και Δήμαρχος. Με ζήλο, ήθος κι αγάπη για τον τόπο του προσπάθησε να του δώσει ένα καλύτερο αύριο και τα κατάφερε.  Τα τελευταία χρόνια μας συστήνει μια άλλη μεγάλη του αγάπη τη συγγραφή. Έχει εκδόσει ήδη δύο βιβλία και περιμένουμε να εκδοθεί και το τρίτο.  Μέσα από αυτήν τη συνέντευξη θα γνωρίσουμε τον ίδιο αλλά και βιβλία του λίγο καλύτερα. Κύριε Λαμπριανέ σας ευχαριστώ πολύ που μας δίνετε την ευκαιρία να μάθουμε πολύ σημαντικά κι όμορφα πράγματα για εσάς... Μιλήστε μας  σας παρακαλώ πολύ πρώτα από όλα για την καταγωγή σας και τα παιδικά σας χρόνια. Γεννήθηκα στις 23-3-1940 στον Αρχάγγελο μετά από 4 κόρες, λίγους μήνες μετά την έναρξη του Β΄Παγκόσμιου πολέμου.  Γονιοί...