Κάθε Απρίλη κι ένα ψέμα που πονούσε
Κάθε Απρίλη και ένα ψέμα που πονούσε... Ήμουν ο μικρός της οικογένειας και κάθε φορά είχα να αντιμετωπίσω τα ψέματα της αδερφής μου. «Κερδίσαμε πολλά λεφτά!» φώναζε. «Ζήτω! Τέρμα τα δάκρυα της μαμάς!» σκεφτόμουν... Ύστερα περιπαικτικά ξεστόμιζε τη λέξη «Πρωταπριλιά!». Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ μεγάλωνα με έναν Απρίλη που με πλήγωνε. «Η μαμά βρήκε δουλειά. Θα φύγουμε από την πόλη» Άλλο ένα ψέμα μεγάλο... Το όνειρό μου να φύγουμε από την πόλη με τους γρήγορους ρυθμούς της και την ανικανότητά της να ηρεμήσει λίγο και να αφουγκραστεί την ομορφιά του κόσμου γύρω της, γκρεμιζόταν από τη μία στιγμή στην άλλη. Το χειρότερο ψέμα είχε έρθει πάλι έναν Απρίλη. «Η μαμά δεν έχει τίποτα! Θα γίνει γρήγορα καλά!» Ποτέ δεν έγινε... Ο ίδιος ο Απρίλης με περιγελούσε ψιθυρίζοντας μου: «Πρωταπριλιά!» Όσο για μένα, μεγαλώνοντας έβαλα στόχο να κάνω κάθε Πρωταπριλιά, που με είχε πληγώσει, μία αλήθεια που θα έφερνε το φως στη ζωή μου. Έφυγα από την πόλη. Ζω απομονωμένος σε ένα εξωμονάστηρο έχοντας όλη τη...