Ιστορίες της ζωής

  Καλά Χριστούγεννα παππού…      Ο κυρ Θόδωρος κάθεται στην κουνιστή του πολυθρόνα δίπλα από το τζάκι. Ο απαλός θόρυβος της φωτιάς είναι η μόνη του συντροφιά για απόψε. Παραμονή Χριστουγέννων και το σπίτι είναι άδειο και σιωπηλό.       Τέσσερα παιδιά τον αξίωσε ο Θεός να δει, μα όλα τους μένουν χιλιόμετρα μακριά. «Έστω κι ένα παιδί να είχα κοντά μου θα ήμουν ευτυχισμένος!» σκεφτόταν και η ματιά του χάθηκε σε μια χρυσή μοναδική χριστουγεννιάτικη μπάλα που κρεμόταν από το χερούλι του παράθυρου.       Η φύση στόλιζε το χωριό του κυρ Θόδωρου με κάτασπρο χιόνι κι ο νους του στόλιζε την ψυχή του με αναμνήσεις.       Ήταν δεν ήταν δώδεκα χρονών όταν παραμονή Χριστουγέννων δούλευε στο μπακάλικο της γειτονιάς του κάνοντας διάφορα θελήματα. Μια τέτοια ίδια γυάλινη μπάλα κοίταζαν και τότε τα μάτια του κάνοντας χίλιες δυο ευχές. Δεν λαχταρούσε πλούτη. Ευχόταν ολόψυχα να γίνει πλούσιος στην καρδιά και η αγκαλιά του να μη...

Δεκέμβριος ο μήνας του απολογισμού.  Τι έκανες όλη τη χρονιά, τι κατάφερες, σε πόσα στάθηκες δυνατός, με πόσα και πόσους πάλεψες, αν ηττήθηκες, αν κέρδισες, τι αποκόμισες από όλα αυτά; Ο τελευταίος μήνας του χρόνου είναι αυτός που χτυπάει το καμπανάκι για όλη τη χρονιά που πέρασε... Για όλα όσα ζήσαμε αν άξιζαν ή αν απλά χάσαμε τον καιρό μας... Σαν ταινία περνάνε από μπροστά όλοι οι μήνες της χρονιάς. Άλλοι εύκολοι...άλλοι δύσκολοι...άλλοι αβάσταχτοι...και στο βάθος εσύ και η ψυχή σου να ψάχνει να βρει φως, δύναμη, καθοδήγηση.. Να ψάχνει να βρει όλα όσα ονειρεύτηκε... Να ψάχνει μια γλύκα σε ο,τι πικρό κι αν έχει ζήσει.. Να ψάχνει τη γαλήνη μετα από καταιγίδες και φουρτούνες... Να μετράει τις χαρές που σαν αντιστάθμισμα έρχονται να καλύψουν τις λύπες... Αν το καλοσκεφτείς μια ταινία είναι η ζωή μας...μια ταινία που το τέλος ακόμα δεν έχει δοθεί...που ίσως το τέλος περιμένει να το γράψεις εσύ όσο πιο εντυπωσιακά γίνεται γιατί απλά η ζωή είναι δική σου...οι στόχοι είναι δικοί σου ...τ...