Ιστορίες της ζωής

  Αν μου έλεγαν κάποια στιγμή να προσωποποιήσω τη λέξη δύναμη θα της έδινα τη μορφή του Νικόλα Οίκουτα. Ένα παιδί, γιατί παιδί ήταν τότε που έπαθε το φριχτό ατύχημα, κατάφερε να αντιστρέψει όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις των γιατρών και να σταθεί στα πόδια του.  Σήμερα δεν έχει καταφέρει μόνο να περπατά αλλά είναι και φοιτητής ιατρικής. Όνειρό του να γίνει ένας λαμπρός επιστήμονας και μέσα από τις δικές του γνώσεις να βοηθήσει κι άλλους ανθρώπους.  Ο Νικόλας είναι σήμερα 28 ετών. Μπορεί να έχει κάνει το αδύνατο δυνατό όμως συνεχίζει γεμάτος δύναμη και πίστη για την επίτευξη όλων του των στόχων και την πραγματοποίηση των ονείρων του.  Κι εγώ νιώθω πολύ τυχερή που μέσα από αυτή τη συζήτηση τον γνώρισα λίγο καλύτερα. Πάμε λοιπόν να τον γνωρίσετε κι εσείς.  Νικόλα σε καλωσορίζω στις «Ιστορίες ζωής». Μίλησε μας για την καταγωγή σου.   Κατάγομαι από τον Αρχάγγελο της Ρόδου. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, έχοντας όμορφες παιδικές κι εφηβικές αναμνήσεις σε ένα ήρ...

  Κάθε Απρίλη και ένα ψέμα που πονούσε... Ήμουν ο μικρός της οικογένειας και κάθε φορά είχα να αντιμετωπίσω τα ψέματα της αδερφής μου. «Κερδίσαμε πολλά λεφτά!» φώναζε. «Ζήτω! Τέρμα τα δάκρυα της μαμάς!» σκεφτόμουν... Ύστερα περιπαικτικά ξεστόμιζε τη λέξη «Πρωταπριλιά!». Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ μεγάλωνα με έναν Απρίλη που με πλήγωνε. «Η μαμά βρήκε δουλειά. Θα φύγουμε από την πόλη» Άλλο ένα ψέμα μεγάλο... Το όνειρό μου να φύγουμε από την πόλη με τους γρήγορους ρυθμούς της και την ανικανότητά της να ηρεμήσει λίγο και να αφουγκραστεί την ομορφιά του κόσμου γύρω της, γκρεμιζόταν από τη μία στιγμή στην άλλη. Το χειρότερο ψέμα είχε έρθει πάλι έναν Απρίλη. «Η μαμά δεν έχει τίποτα! Θα γίνει γρήγορα καλά!» Ποτέ δεν έγινε... Ο ίδιος ο Απρίλης με περιγελούσε ψιθυρίζοντας μου: «Πρωταπριλιά!» Όσο για μένα, μεγαλώνοντας έβαλα στόχο να κάνω κάθε Πρωταπριλιά, που με είχε πληγώσει, μία αλήθεια που θα έφερνε το φως στη ζωή μου. Έφυγα από την πόλη. Ζω απομονωμένος σε ένα εξωμονάστηρο έχοντας όλη τη...

 Το διαγώνισμα Τα μικρά της δάχτυλα ιδρώνουν. Με δυσκολία κρατούν το μολύβι. Η Ηρώ διαβάζει ξανά και ξανά τις ερωτήσεις του διαγωνίσματος. Όλες τις ξέρει. Μα τα δάχτυλά της δεν μπορούν να σταματήσουν να τρέμουν. Η καρδιά της χτυπάει φοβισμένα. Σηκώνει τα μάτια. Κοιτάει την Μαρία στο απέναντι θρανίο. Εκείνη γράφει ασταμάτητα. Το ίδιο και η Ευαγγελία δίπλα της. Ξαναγυρνάει στο γραπτό της. Τα μάτια της βουρκώνουν. Αφήνει το μολύβι να πέσει κάτω. Τα λόγια της Μαρίας είναι συνέχεια στο μυαλό της. «Αν ξαναπάρεις μεγαλύτερο βαθμό από μένα θα το πληρώσεις ακριβά!». Κι όντως το είχε πληρώσει ακριβά, όταν στο τεστ των μαθηματικών πήρε άριστα δέκα κι η Μαρία οχτώ. Το αγαπημένο της πορτοφολάκι με τη φωτογραφία της μητέρας της είχε γίνει χίλια κομμάτια. Η Μαρία και η παρέα της το είχαν ψαλιδίσει χωρίς τύψεις.  Μια άλλην φορά την έλουσαν με ζεστή σοκολάτα όταν πήρε έπαινο από τη δασκάλα για την έκθεσή της. Μέρες έκανε να γιάνει το χέρι της και να μπορέσει να ξαναγράψει.  Η απειλή αυτή...

  Καλά Χριστούγεννα παππού…      Ο κυρ Θόδωρος κάθεται στην κουνιστή του πολυθρόνα δίπλα από το τζάκι. Ο απαλός θόρυβος της φωτιάς είναι η μόνη του συντροφιά για απόψε. Παραμονή Χριστουγέννων και το σπίτι είναι άδειο και σιωπηλό.       Τέσσερα παιδιά τον αξίωσε ο Θεός να δει, μα όλα τους μένουν χιλιόμετρα μακριά. «Έστω κι ένα παιδί να είχα κοντά μου θα ήμουν ευτυχισμένος!» σκεφτόταν και η ματιά του χάθηκε σε μια χρυσή μοναδική χριστουγεννιάτικη μπάλα που κρεμόταν από το χερούλι του παράθυρου.       Η φύση στόλιζε το χωριό του κυρ Θόδωρου με κάτασπρο χιόνι κι ο νους του στόλιζε την ψυχή του με αναμνήσεις.       Ήταν δεν ήταν δώδεκα χρονών όταν παραμονή Χριστουγέννων δούλευε στο μπακάλικο της γειτονιάς του κάνοντας διάφορα θελήματα. Μια τέτοια ίδια γυάλινη μπάλα κοίταζαν και τότε τα μάτια του κάνοντας χίλιες δυο ευχές. Δεν λαχταρούσε πλούτη. Ευχόταν ολόψυχα να γίνει πλούσιος στην καρδιά και η αγκαλιά του να μη...

Δεκέμβριος ο μήνας του απολογισμού.  Τι έκανες όλη τη χρονιά, τι κατάφερες, σε πόσα στάθηκες δυνατός, με πόσα και πόσους πάλεψες, αν ηττήθηκες, αν κέρδισες, τι αποκόμισες από όλα αυτά; Ο τελευταίος μήνας του χρόνου είναι αυτός που χτυπάει το καμπανάκι για όλη τη χρονιά που πέρασε... Για όλα όσα ζήσαμε αν άξιζαν ή αν απλά χάσαμε τον καιρό μας... Σαν ταινία περνάνε από μπροστά όλοι οι μήνες της χρονιάς. Άλλοι εύκολοι...άλλοι δύσκολοι...άλλοι αβάσταχτοι...και στο βάθος εσύ και η ψυχή σου να ψάχνει να βρει φως, δύναμη, καθοδήγηση.. Να ψάχνει να βρει όλα όσα ονειρεύτηκε... Να ψάχνει μια γλύκα σε ο,τι πικρό κι αν έχει ζήσει.. Να ψάχνει τη γαλήνη μετα από καταιγίδες και φουρτούνες... Να μετράει τις χαρές που σαν αντιστάθμισμα έρχονται να καλύψουν τις λύπες... Αν το καλοσκεφτείς μια ταινία είναι η ζωή μας...μια ταινία που το τέλος ακόμα δεν έχει δοθεί...που ίσως το τέλος περιμένει να το γράψεις εσύ όσο πιο εντυπωσιακά γίνεται γιατί απλά η ζωή είναι δική σου...οι στόχοι είναι δικοί σου ...τ...

Ένα βιβλίο με πολύχρωμα λουλούδια του εκδοτικού οίκου iWrite έρχεται να στολίσει τη βιβλιοθήκη μας και να της δώσει άρωμα και χρώμα. Ο λόγος για την παιδική ιστορία «Η Λουλουδένια» της Αναστασίας Γιωτοπούλου.   Μέσα από αυτήν τη συνέντευξη θα γνωρίσουμε καλύτερα τη συγγραφέα του βιβλίου αλλά και τη Λουλουδένια που έρχεται για να μας ταξιδέψει σε μια χώρα παραμυθένια. Αναστασία από που κατάγεσαι και με τι ασχολείσαι;  Κατάγομαι από την ηρωική πόλη της Νάουσας του νόμου Ημαθίας. Είμαι μαμά και προς το παρόν δεν εργάζομαι εκτός σπιτιού. Είμαι τελειόφοιτη των τμημάτων Βιομηχανικού Σχεδιασμού και βοηθών φυσικοθεραπείας με το οποίο θα ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά και συνδυαστικά με την συγγραφή. Πως πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με τη συγγραφή; Η συγγραφή ως ανάγκη και τρόπος έκφρασης υπάρχει στη ζωή μου από τα παιδικά μου χρόνια. Με ποια αφορμή γράφτηκε η ιστορία της Λουλουδένιας; Την Λουλουδένια την εμπνεύστηκα ένα βράδυ όταν η μεγάλη μου κόρη μου ζήτησε να σκεφτώ και να...